Mag 't een ietsje meer zijn

Kamer 105

De vrees dat ons hotel in Athene modern en efficiënt zou zijn bleek gelukkig ongegrond.

Het droeg de voornaam Grand, om aan te geven hoe lang geleden het klein was geweest - en jong. Al bij aankomst snoof ik in de hal met welbehagen het aroma op dat zulke voorbije bouwwerken bij zich dragen als een bitter zoete lijflucht, die doet denken aan de resten van een nauwelijks aangeroerd souper, de uitvallende rozen van een geliefde die voorgoed is afgereisd en een soort boenwas die al jaren uit de handel is genomen. De meneer van de receptie had betere tijden gekend, maar betwijfelde of ze zich hem nog wel herinnerden, de kamermeisjes waren corpulent geworden en de jonge chasseur droeg het haar tegen zijn zin kort en wilde eigenlijk gaan varen - de enige liaison der arbeiders met de wijde wereld, waarvan

[p. 352]

[p. 353]

ze braafjes terugkeren als het kind uit de box is gegroeid.

‘We zijn hier hélemaal thuis. Stervend Europa,’ zei ik tegen mijn vrouw in de lift die de nummers van de etages nog maar net kon onthouden.

‘Pas op,’ antwoordde ze. ‘De kamer kan tegenvallen. Ingrijpend gemoderniseerd, misschien.’

Maar dat zag ze te zwart.

Het was een vierkant vertrek dat walmde van subtiele decadentie. Als ik mijn bril afzette vervloeide alles tot een schilderij van Vuillard. Het vieux rose van het vloerkleed, de niet bestaande halftint van de fauteuil, de grauwe mist der vitrages en het met meesterhand in het vlak gezette hemelsblauw van de stoel bij de kaptafel, waarop een drieluik van uitgekeken spiegelglas stond. En alle meubelen afgebiesd met licht beschadigde gouden lijnen en guirlandes. Alleen het telefoontoestel stond clean en bij de tijd naast het bed als een verpleger, klaar om hulp te bieden. Achter vier hoge deuren was genoeg kastruimte voor de nooit betaalde garderobe van een Weense oplichter uit het eind van de vorige eeuw. In de hoek stond een bruin houten replica van de guillotine, waaraan je, geloof ik, je pak moest hangen. De vaalgeel geverfde hal die toegang verschafte tot het vertrek en de badkamer was kaal en onheilspellend, als een ruimte waarin rechteloos geboren mensen moeten wachten op een jobstijding, die binnen wordt bekokstoofd. Er hing een schilderij waarop een Miros genaamde heer de zee had betrapt toen de zon net wegkroop achter een zieke, zwarte wolk. Het zou gaan stormen en dan moest het broze huikje op de baren zich maar zien te redden. Waarschijnlijk polemiseerde de schilder via dit nauw bedwongen natuurgeweld tegen een onvolmaakt huwelijk.

‘Er zijn, geloof ik, geen andere gasten in dit hotel,’ zei mijn vrouw. Maar ook deze vrees bleek ongegrond.

We bewoonden 104. Toen we de kamer verlieten stond de deur van 105 wijd open. In net zo'n fauteuil als wij hadden, zat een bejaarde dame en keek de gang in.

Ofschoon het vier uur in de middag was, had zij zich reeds in een roze pyjama gestoken, waarover zij een wijde, lichtblauwe kamerjas droeg, vervaardigd van een rul, enigszins glinsterend materiaal. Op haar rond gelaat had de kosmetische industrie met kracht toegeslagen.

Wij groetten haar beleefd, maar ze reageerde niet. Ze zat roerloos, zoals men in Amerika een dierbare ontslapene nog even in vol ornaat op een leunstoel doet plaatsnemen, voor de harde laatste gang wordt ondernomen en zij keek of ze iets waarnam dat voor ons onzichtbaar was.

Ze hoorde erg bij het hotel en ze verliet het dan ook nooit.

Wanneer we kwamen of gingen - ze zat er altijd met de deur open en

[p. 354]

keek de gang in zonder veranderende mimiek. Maar ze bewoog zich wel degelijk als we weg waren, want telkens droeg ze een ander gewaad - nu eens een avondjurk, die lang geleden veel geld had gekost, en dan weer opeens een goor truitje met een rokje, waardoor ze geleek op haar eigen werkster. Je kon nooit voorspellen wat ze dragen zou. Wel dat ze er zat.

‘Ze wacht op een man, denk ik,’ zei mijn vrouw romantisch. Tegen middernacht scheen ze gelijk te krijgen. We zaten in bed te lezen en hoorden voor het eerst haar stem. Ze sprak het verongelijkte Engels dat de uitvinders van die taal hebben gereserveerd voor hun alleen gelaten oude dames. De man zei weinig terug. We konden hem niet verstaan, maar hij klonk vermoeid als iemand die zijn dag vergeefs heeft doorgebracht in een speelzaal. De derde avond kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Ik trok iets aan en ging kijken. De deur stond nog altijd open. De vrouw zat in de stoel. En de man was de kelner.