Mag 't een ietsje meer zijn

Morgenstond

In Londen begint elke dag met dezelfde vage verwondering. Een licht gerinkel van glaswerk doet mij de ogen openen. In het duister van een kamer, die ik nog niet thuis kan brengen, zie ik dan de contouren van een vrouwengestalte. Wie is dat? denk ik. Nog zwevend tussen dromen en waken, reageer ik ongezeefd. ‘Dág,’ zeg ik soms heel intiem. De gestalte antwoordt altijd met dezelfde woorden: ‘Eight o'clock, sir. Your tea.’

O ja. Ik ben in Londen. In een hotel. En dit is het kamermeisje.

‘Thank you!’ roep ik haastig.

Maar de schim is al weer weg.

De thee drinkend, denk ik over haar na. Ze heeft een prettige alt. Een wárme alt, zou je kunnen zeggen, maar dat klinkt weer zo als: ‘We eten vanmiddag warme alt.’ Préttig is beter. Ik houd het maar op prettig. Zit er nog thee in? Ja, een beetje. Als ik eens in bed bleef vandaag? Maar dat denk ik altijd. Het gaat in vijf minuten over. Ik kan het dus net zo goed niet denken. Thee. Warme thee. Het moet een gek vak zijn elke ochtend allerlei vreemde mannen te wekken met een warme alt. Wat doet u? O, ik ben gestalte in schemerige hotelkamers en ik zeg: ‘Eight o'clock, sir, your tea.’ Ik zeg dat heel vriendelijk. Tegen Turken en Letten en heren uit Birmingham. Soms antwoorden ze: ‘Yes mother.’ Of: ‘Dág.’ Een Italiaan greep altijd even mijn hand. Hij bedoelde er niets mee. Hij was nog niet aan bedoelen toe.

[p. 81]

De thee is op. Acht uur vijftien. Ik waag het maar. De enge kleren weer aan en ontbijtwaarts, om te schuilen achter de krant. Als de mensen niet ochtendziek waren, zouden er geen ochtendbladen bestaan. Je zou ook gewoon een schermpje kunnen nemen, maar dan zeggen ze: ‘Kijk, die man zit achter een schermpje.’ Het is tegen de afspraak. Er hoort wat op gedrukt te staan - moord, gossip, oorlog, al die boel waar je niets aan doen kunt.

‘Your tea, sir,’ zegt de kelner.

Haar stem speelt nog door mijn hoofd. Prettig. ‘Het is heel koud,’ meldt de krant over vier kolom. Nou, dat vóél ik. Toch zou het wel leuk zijn als de kranten het altijd deden. Grote kop: ‘Dag weer begonnen.’ Tweede kop: ‘Duizenden gingen naar hun werk.’ En dan een lang stuk over hoe we opstonden, thee dronken, nadachten...

‘Ting... ting... ting...’ meent de pendule.

Negen uur. ‘Nine o'clock, sir.’ De prettige alt blijft in me hangen. Op de gang naar de straat kijk ik naar de gestalte uit, maar zie haar niet. Pas de volgende ochtend waart zij weer, glaswerk-tinkelend, door mijn brakke schemer. De thee-fee. Dág.

's Middags brengt een Engelse kennis mij in zijn club - zo'n echte oude, in het hart van de stad, waar alles omslachtig moet toegaan, omdat het vroeger zin had. Er zijn immense leeszalen waar je, met Walter Scott op de knie, kunt dutten in lederen fauteuils... Silence. Vrouwen mogen er trouwens niet in. Het is een behaaglijke egelstelling van correcte echtgenoten die soms even geen gezeur willen.

‘Als u schrijven moet, kunt u het hier wel doen,’ zegt mijn kennis, een deur openend. Een klein, droevig spookkamertje, niet erg geschikt om een vrolijk stukje te verzinnen. De gebroeders Karamazoff zou beter lukken maar die schrijf ik zo zelden. Ik blijf alleen achter en kijk naar mijn pen. Weer eens over de poes? Maar moet je daarvoor naar Londen? Ik ken een Groningse schilder, die naar Maastricht reisde om eens een andere atmosfeer op te snuiven. Hij kwam terug met een tekening van een telegraafpaal. Rilke zei het al: ‘Reisen? Wohin? Die Fernen sind im Herzen...’

‘Your tea, sir,’ zegt de clubbediende.

Ik zou eigenlijk best een bloemetje voor dat meisje kunnen meebrengen. Morgen reis ik af en zo'n prettige alt tegen een door slaap verkreukeld mandier zit naar mijn gevoel ergens niet in die tien procent service. De volgende ochtend koop ik 'n klein, violet ruikertje en ga haar zoeken Maar ze is nergens - heb ik haar maar gedroomd? Omdat ik met die bloemetjes in de hand niet terug wil naar Holland, zeg ik eindelijk tegen een oude opoe, die op haar knieën in de gang ligt om de loper te borstelen:

[p. 82]

‘Kunt u me ook zeggen waar het meisje is, dat me elke ochtend wekt?’

Ze heft haar vernietigd gezicht naar mij op. En uit de tandeloze mond klinkt de warme alt: ‘That's me, sir.’