Mag 't een ietsje meer zijn

Héél vroeger

Die lieve mevrouw Vere van de overkant was zó verschrikkelijk oud geworden, dat haar talmen begon te lijken op een verzuim van ‘hem die komt om toe te maken’. Haar man, haar zoon, haar dochter - ja, heel haar omgeving had zij overleefd, en alleen die éne neef kwam nog wel eens bellen om te kijken hoe het met tante stond. Op het laatst stónd het niet meer. Het zweefde nog maar wat. Doch het was een beminnelijk soort wazigheid die zij uitstraalde als ze, zo nu en dan, voetje voor voetje haar huis uit kwam om lege doosjes op te rapen of om op visite te gaan bij iemand die al lang gestorven was.

De neef begreep ten slotte dat het met tante-alléén niet meer kon. Hij ging daarom op zoek naar een net tehuis, waar geschoold personeel de rozegeur van het ‘goedenmorgen mevrouwtje’ onmerkbaar verenigt met de lysollucht van het verpleegstersdiploma. Gemakkelijk slaagde hij niet, want ook de levensavond heeft een tekort aan Lebensraum en iedere grijsaard moet zich, als een witte mier, door een eindeloze wachtlijst

[p. 58]

heenvreten, eer hij in een betaalbaar Luilekkerland achter de geraniums mag zitten.

Toen mevrouw Vere echter, op een gure nacht, door een agent bij het station gevonden was omdat ze dacht dat ze met de meisjes van haar school een dagje naar buiten zou gaan, klopte de neef de volgende dag geheel radeloos bij de directeur van een vol rusthuis aan en zei: ‘Meneer, in vredesnaam - breng haar ergens onder.’

‘Maar alle kamers zijn bezet.’

‘Kunt u dan niets improviseren?’

De directeur dacht na.

‘Tja... we zouden een badkamer kunnen missen maar...’

‘Prachtig,’ riep de neef. ‘Richt die maar in. Alles is beter dan nu.’

Zó kwam het, dat ze in dat tehuis aan die badkamer begonnen te dokteren. De kuip ging er uit. Daar kwam een bed te staan. In de hoek werd een kastje gezet en ginds de luie stoel, naast de theetafel. Een mooi schemerlampje hadden ze ook nog wel over, en met enige moeite gelukte het, aan de streng-wit betegelde wanden een paar schilderijen op te hangen. Och, het zag er ten slotte helemáál zo gek niet uit. Natuurlijk vormden de twee vaste wastafels naast elkaar, met haar hoge, koele muurspiegels, een wat ongewone syncope, doch de neef zei dat het best kon. De vraag was nu maar, wat tante zeggen zou, want bij mensen die zo'n onnoemelijke diepte met zich meedragen ben je nooit zeker.

Ze kwam in de middag, met een plantje in de arm en die glimlach om de lippen.

‘Kijk tantetje, híér is nu uw kamer.’

Men liet haar alleen binnentreden, als een kind dat mag gaan kijken welk verjaarspresentje vader en moeder hebben klaargezet. Langzaam schreed zij over de stenen vloer, bekeek de stoel, de lamp, het theekastje en draaide zich om.

Toen zag zij de wastafels. De neef hield zijn adem in. Hij bemerkte dat haar hulpeloos gezicht vertrok en opeens begon te stralen van verrassing. En hij hoorde haar stem - ontroerd: ‘Ach... hij heeft dus tóch aan mij gedacht.’

Pas later is gebleken wat zij bedoelde. Als meisje van achttien jaren had zij korte tijd gegaan met een kapper. Zij placht hem op te zoeken in zijn salon en naar hem te kijken als hij, bij de twee wastafels, zo bedreven knipte of schoor. Het was een mooie man geweest en een ongelukkige liefde, waaraan de herinnering later wegzonk in de stille vijver van een ordentelijk huwelijk. Maar nu...

‘Waar zijn de stoelen voor de klanten gebleven?’ vroeg ze.

[p. 59]

Die hebben ze óók nog maar bij de wastafels gezet. En in die stille, illusoire kapsalon is zij toen, twee weken later, heel gelukkig doodgegaan.