Mag 't een ietsje meer zijn

Ballonnetje

Met mijn zoontje zou ik in de stad een broekje en een overhemdje gaan kopen. Goed toegerust met koekjes en brokken voor onderweg, gingen we op stap. De conversatie was licht en feestelijk. ‘Zag je dat kleine hondje?’ of: ‘Die meneer lachte zó: hóh hóh hóh.’

Bij het Spui stond een zwijgzame man met luchtballonnen. Hè toe, pap... Nou, een groene dan. Hij keek er even later zó stralend naar op, dat ik geen spijt had van mijn centen.

In de winkel was het druk, maar toen we eindelijk aan de beurt waren, liet hij zich door het gedrang achter zijn rugje niet haasten bij zijn keuze tussen drie acceptabele broekjes. De bediende ging al eens op zijn andere

[p. 53]

been staan toen hij eindelijk besliste.

‘Die!’

Een zwarte van ribfluweel. Natuurlijk moest de broek meteen aan en het nieuwe blauwe hemdje ook.

‘Er hoort eigenlijk een riem op,’ zei de bediende fijntjes en toen duurde het niet lang, of ik was bezweken voor zo'n breed lederen korset, ter bijeenhouding van padvinders en woudlopers.

‘Nou ben je een grote jongen,’ zei ik, toen hij geheel vernieuwd naast mij ging. Nou, aan zijn manier van lopen kon je zien dat hij mij gelijk gaf. Hij bewoog zich anders voort dan zoëven - onverschilliger, hoekiger en met groter passen.

‘Pap,’ zei hij opeens. ‘Ik wil de luchtballon niet meer.’

‘Waarom niet?’ vroeg ik verbaasd. ‘En je vond 'm zo mooi?’

Hij keek weifelend naar het blij dansende speeltuig.

‘Zo kinderachtig...’ sprak hij toen ‘'t Is niet voor gróte jongens...’

En hij haalde zijn broek eens op, want die wilde aldoor aan de nieuwe riem ontsnappen.

‘Zullen we 'm loslaten?’ vroeg ik.

Hij knikte.

Zó kwam het dat een jongetje een ballon aan de wind prijs gaf, zonder te huilen om het verlies. Hij keek 'm wel lang na. Het waren zijn kleuterjaren die daar gingen, hoger en hoger, tot je niets meer zag.