Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 195]

De stad uit

Even buiten het dorp zat ik op een bank en keek naar de IJssel. Er naderde een kleine, verveloze motorboot, die de wat pretentieuze naam Carpe diem droeg. Een kinderrijk gezin vulde het scheepje als een tram op het spitsuur. De moeder, die groot en dik was, zag mij zitten, plaatste de handen als een toeter aan de mond en riep: ‘Komen we zo in de Waal?’

Zij overschatte mijn kennis van de Nederlandse wateren. Gemakshalve riep ik: ‘Ja hoor.’

Want waarom zouden ze, als alle wegen naar Rome leiden, op den duur niet in de Waal komen? Terwijl de Carpe diem op mijn drassig gezag verder voer, gingen twee mannen op de bank naast mij zitten. Ze waren oud, verbruikt en afgedankt. De ene man was zeer lang en zo uitgeteerd dat Chandler hem thin as an honest alibi zou noemen. Hij zei: ‘Nee, zij woont in het huis en hij woont in de schuur, achter in de tuin. Zo heb ze dat beslist. Ze wil 'm niet meer over de vloer hebben. Maar z'n warme eten mag-ie komen halen in de keuken. Hij krijgt het bij de deur, in een pannetje en daar vreet-ie het ook uit. Hij wast 't nooit om, dat pannetje. En z'n lichaam wast-ie ook nooit. Hij stinkt, hoor. Maar ja, hij mot in die schuur van haar. 't Is een kanjer, hoor. En ze zegt dat de grote kastanjeboom voor het huis doodgaat, omdat hij vergif in de grond gestopt heeft. Om haar te pesten. Want ze geeft om die boom. Nou ja, 't kan best.’

Hij joeg de brand in een dood sigaartje. De andere man zei: ‘Als jonge meid kon ze lekker walsen. Ik heb meer dan eens met d'r rondgedraaid.’

‘Nou draait ze rond van de jenever,’ zei de eerste man. ‘De kruik staat 's ochtends om negen uur al op tafel. Ze geeft me wel eens een neutje. Maar hij krijgt niks. Alleen dat pannetje eten. En aan de auto mag hij ook niet komen. Daar rijdt zij mee. Maar hoe lang nog? Ze heeft al vijf aanrijdingen gehad. Nee, zes.’

‘Van de drank zeker.’

‘Nee, dat doet d'r niks. 't Komt door hem. Want de garage is achter het huis. Als ze nou rijden wil, dan roept ze hem, om op de weg te kijken. Want naast het huis kan ze het verkeer niet zien. Hij wel. Hij

[p. 196]

staat op de stoep. En dan roept-ie: “Kom maar, kom maar.” Maar dat doet-ie dan net als er auto's naderen. Opzettelijk, zie je. Allicht dat ze dan vol deuken zit.’

Hij pafte rook uit zijn mond.

‘Nee, 't is geen goed huwelijk,’ zei hij.

De andere man knikte.

‘Wat eten jullie vandaag?’ vroeg hij.

‘Ik weet het niet,’ antwoordde de eerste. ‘Ik wou in de keuken kijken, maar die meid zei: “Sodemieter op, ouwe zeikerd.” Ze is er pas. Die vorige was vriendelijker. Maar die is weg. Ze moet een kind krijgen. Ze weet niet van wie. Nou, van mij is 't niet. Ik heb er geen schik meer in.’

Ze stonden op en vervolgden hun wandeling. Ik bleef achter en dacht aan de man in de schuur. Vergeefs probeerde ik mij zijn gelaatsuitdrukking voor te stellen als hij ‘Kom maar, kom maar’ riep.

De Carpe diem keerde terug.

De dikke vrouw keek naar mij en tikte met haar wijsvinger enige malen vinnig op haar voorhoofd. Daarna gebruikte zij dezelfde hand om een harer zoontjes een klap te geven. Het ventje begon te schreien.