Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 144]

De vakantie van Joop

De vakantie van Joop zit er weer op. Hij is iets in de haven en dat kun je wel aan hem zien ook. Heel groot en breed is hij en hij heeft van die enorme, leren jatten. Een aardige man. Trouwens Mien, zijn vrouw, is ook erg tof en helemaal zijn formaat. Hij brengt haar altijd mee in de kroeg op de hoek, want zo'n huwelijk is het. Niet hij 's avonds innemen en zij thuis bij de tv. Nee, sámen op de hoek, bij vreugd of tegenspoed, zoals ze het de ambtenaar op het stadhuis destijds plechtig beloofden.

Joop draagt altijd donkere, ruige pakken van een onbestemde kleur. Maar toen ik die maandagmiddag binnenkwam zag hij er heel anders uit. Een lichte broek. En zo'n loshangend hemd met rode streepjes.

‘Ja, ik ga vandaag met vakantie,’ zei hij. ‘Ik heb zo'n busje gehuurd. 't Staat al gepakt voor m'n deur met alles wat je zo nodig hebt - een tafel, een paar stoelen, een radio, bikkesement. Mien legt er de laatste hand aan. En vanavond rijden we weg. Naar Italië. Dan maak ik één grote ruk, hè, de hele nacht door.’

‘Fijn,’ zei ik.

En ik kreeg een pilsje en nog een en de andere jongens ook, want vakantie is tenslotte iets feestelijks, nietwaar? Tegen zessen kwam Mien in een jurk met aanmerkelijke bloemen. Ik zei het al - ze is tof. Ze heeft nooit iets in haar blik van zo'n vrouw die haar man komt halen. Maar ze houdt niet van pils. Geef haar maar gewoon een brandewijntje. En nog een brandewijntje. En Joop een pilsje. En wij allemaal nog een pilsje. En gezelligheid kent geen tijd, dat hangt ingelijst boven het buffet, vlak naast: ‘Doe wat je wilt - de mensen kletsen toch’, wat diep waar is.

Tegen tienen sprak Joop het verlossende woord.

‘Kijk eens hier, ik ga nou die grote ruk niet meer maken. Ik sta morgen vroeg op, dan rijen we des te frisser.’

En Mien vond het ook en we namen allemaal nog wat en het was één uur voor je het wist.

De volgende middag stond Joop aan de tapkast of hij niet weg geweest was.

[p. 145]

Kijk, van dat vroege opstaan was niks gekomen. Hij stond het hele jaar vroeg op. Mocht hij zich dan misschien in de vakantie nog eens een keertje omdraaien? Vanavond, na het eten, reden ze rustig weg. Mien kwam ook nog even en ik nam afscheid en wenste ze veel plezier en ze schreven mijn adres op een bierviltje voor de kaart van de toren van Pisa, want die wilde Joop nog wel eens zien voor hij omdonderde.

Dat was op een dinsdag.

Toen ik vrijdagmiddag binnenkwam, had Joop weer een gewoon hemd aan, wat hem veel vertrouwder maakte.

‘Ach, jongen,’ zei hij, ‘dat Italië - 't is zo'n end weg en Mien heeft in de krant gelezen dat het er bloedheet is en een echt koud pilsje valt er niet te krijgen. Dus - nou gaan we maar naar Valkenburg. Dat is ook mooi hoor. Vlak je eigen land alsjeblieft niet uit. Over een halfuur rijden we weg.’

Maar laat er nou nog geen vijf minuten later een jongen binnenkomen waar hij nog mee onder dienst gelegen heeft. Ook zo'n blok van een kerel. En welgemoed. Nou ja, als je met elkaar over de huzaren begint en over dat ene stuk ongeluk van 'n sergeant, dan hou je toch niet ineens op, omdat je zo nodig naar Valkenburg moet?

Mien kwam er ook bij, in een jurk met weer wat anders getinte bloemen, en ze hield het bij het brandewijntje en er werd veel gelachen. Toen trad er een rood verbrande man binnen die zijn vakantie net ophad en, als door de hemel gezonden, mededeelde dat je in heel Limburg alleen nog maar Duits hoorde.

‘Maar dan ga ik niet,’ riep Joop krachtig op de tafel slaand. ‘Ja, ik ga daar een beetje in m'n vakantie tussen die moffen zitten. Na alles wat ze ons aangedaan hebben.’

Mien vond het ook.

Ze heeft het busje weer uitgepakt.

En vandaag is Joop verkwikt en tevreden aan het werk gegaan.