Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 134]

Een man alleen

Het was vijf uur in de middag. Met zijn tas onder de arm kwam de man thuis, bukte zich in het portaaltje om een lichtblauw couvert met een Belgische postzegel op te rapen en liep traag de trap op. De kamer stonk naar sigarenrook en de kachel was uit. Het bed lag nog open van de nacht en er stond een bord met etensresten op tafel. De man deed de tas open en zette een kruik jenever naast het bord. Vervolgens ging hij met zijn jas aan op het bed zitten, scheurde het couvert open en haalde er een paar dicht beschreven velletjes uit. Hij begon te lezen op een willekeurige plaats: ...dat we alle twee de gelegenheid hebben wat tot onszelf te komen, ik hier in Brussel en jij thuis, lieveling, want zo ging het toch niet langer, hoeveel ik ook van je hou, maar je moet proberen je leven weer in de hand te nemen, het te organiseren, bedoel ik, en je niet laten gaan en dat kun je het best alleen, ik ben er zeker van dat je slagen zult, dat je, als ik straks terugkom, je belofte zult hebben waargemaakt, liefste, ik verheug me al op die dag en...

De man ging op het bed liggen en liet de brief op de grond glijden. Het was te donker om verder te lezen. Hij moest het licht aandoen en de gordijnen sluiten. Straks. Hij sloot zijn ogen.

Ze schrijft de verkeerde brieven, dacht hij, spaghettiproza vol onderhuids vermaan. Maar ze telefoneert goed. Verlegen. Met intercommunale stiltes. Dan is ze erg overtuigend.

Hij voelde dat hij in slaap dreigde te vallen en dwong zichzelf om op te staan en het licht aan te draaien. Op weg naar het gordijn passeerde hij de spiegel en keek met tegenzin. Zijn gezicht nam een uitdrukking van wrevel aan.

‘Ik ben een slecht gespeeld typetje in een Duitse film,’ stelde hij vast. ‘Er was geen geld voor een echte acteur en toen mocht ik het doen.’

Hij spuwde en raakte zijn spiegelbeeld precies op de neus.

‘Een treffer,’ zei hij voldaan. Hij sloot de gordijnen en ging, nog steeds met zijn jas aan, bij de koude kachel zitten.

‘O Heer, maak toch alstublieft dat ik me niet zo mateloos verveel,’ zei hij hardop tegen de kamer.

Een spontaan gebed. Het laatste wat hij zich herinnerde, was uit

[p. 135]

zijn kindertijd. ‘O Heertje, maak toch dat ik niet meer in mijn bed plas.’ Het was verhoord - een opmerkelijk miniaturisme van het Opperwezen.

Hij draaide de radio aan.

‘Zo gemakkelijk bereiken we dat niet,’ sprak een zalvende mannenstem, ‘we zullen méér moeten doen. We zullen onszelf de dwang moeten opleggen, de heilige dwang...’

De man draaide de knop weer om. De brief lag nog naast het bed op de vloer.

‘Kom, sta op,’ beval hij zichzelf, ‘ga 'm even halen.’

Hij bleef nog een poosje zitten, verhief zich toen moeizaam, greep de brief en liet zich weer op het bed vallen.

...temeer daar je toch geen aanwijsbare reden hebt, lieveling, het gaat ons goed, we hebben op geen enkele manier narigheden of smarten waarvoor je zou moeten wegvluchten, de zaak heeft een grote bloei bereikt en de perspectieven...

De man legde de brief op zijn borst en sliep vrijwel onmiddellijk in.

Hij werd wakker omdat hij rilde van de kou. Zijn schoenen brandden aan zijn voeten.

Geruime tijd bleef hij liggen kijken naar de kruik op tafel.

Toen stond hij op, pakte een glas uit de kast en liep er langzaam doch vastberaden op af.

De brief was in bed gevallen.