Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 130]

Je lacht je wild

Het was een zeer hete morgen en in het gras aan de rivier zat een jongen van een jaar of zestien naast een klein, gedeukt koffertje en vroeg hoe laat het was. Ik antwoordde: ‘Half elf,’ en hij zei: ‘Nou, dan heb ik nog wel effe de tijd, want ik ga naar het jeugdvakantieoord hier, even buiten het dorp, maar daar kan ik pas vanmiddag om drie uur terecht.’

‘Ja, dan ben je inderdaad aan de vroege kant,’ gaf ik toe.

‘O, ik zit hier al van zeven uur af,’ zei hij opgeruimd. ‘Dat komt, ik woon in Gouda, hè, en ik ben dus vanmorgen om half vier aan de weg gaan staan om te liften en ik had binnen vijf minuten een wagen, dus ik dacht: dat zit wel snor, Henk. Vóór half zes liep ik al in Arnhem. Alles nog dicht, natuurlijk. Maar ja, je amuseert je toch wel, je hebt per slot vakantie. Ik heb eens een beetje rondgekeken. En om zes uur ging er een cafeetje open. Daar heb ik een kop koffie gedronken. Ik heb hier het suikerzakje nog. Dat heb ik meegenomen. Ja, ik spaar ze zelf niet, hoor. Maar m'n kleine broertje wel. En eentje uit Arnhem, die heeft-ie natuurlijk nog niet. Daar zal hij blij mee wezen.’

Hij glimlachte. Hij was een verschrikkelijk bonafide jongen, zo een van het goede soort, dat in oorlogen altijd het eerste valt.

Ik ging naast hem in het gras zitten en vroeg: ‘Is het daar nou leuk, in dat vakantieoord?’

‘O ja meneer,’ riep hij. ‘Ik ben er al een paar keer geweest. Je lacht je er wild. En je kunt er van alles doen. Pingpongen, bijvoorbeeld. En...’

Hij dacht even na.

‘Nou ja, pingpongen,’ vervolgde hij. ‘En van alles. Alleen dansen mag niet. Dat komt, 't is christelijk. Ik ben zelf niet christelijk. Maar het vakantieoord wel. En daarom maggen we niet dansen. Ik weet niet precies waarom het is, maar ze vinden het niet goed. Nou ja, dan dansen we maar niet.’

Hij was een blijmoedige practicus, Henk uit Gouda. ‘En 't leukste is altijd de laatste avond,’ zei hij met stralende ogen. ‘Dat is de bonte avond. Dan wordt er van alles opgevoerd door de jongens en

[p. 131]

de meisjes. O, je lacht je wild. Vorig jaar waren er twee jongens en die hadden zich verkleed als fakirs. En ze zaten op het toneel aan een tafeltje en daar stonden bordjes op en een kaars en op die bordjes lagen stukken watten. En dan gingen ze zogenaamd eten. Dan namen ze zo'n stukje watten en dat hielden ze in de kaarsvlam en dan staken ze het brandend in d'r mond. Ja, dat kan. 't Doet geen pijn, want 't gaat meteen uit in je mond. Maar 't is een gek gezicht. We lachten ons wild.’

De herinnering deed hem even grinniken.

‘En dan is daar nog een oudere meneer,’ vervolgde hij. ‘Die woont geloof ik altijd in dat vakantieoord. Ik weet eigenlijk niet waarom. Maar hij doet ook trouw mee aan de bonte avond. Hij doet altijd hetzelfde, hè, dus als je al een paar keer geweest bent, zoals ik, dan weet je de grap eigenlijk al. Maar ja, je lacht toch maar mee, je bent met vakantie, niet? En 't is ook best geestig wat hij doet. Kijk, hij laat een jongen op het toneel komen. En die krijgt dan een blinddoek voor. En dan stelt hij die jongen drie vragen. En op elke vraag moet die jongen dan alleen maar antwoorden met “Mèh”. Net als een schaap. “Mèh.” Maar nou houdt die meneer achter zijn rug een scheerkwast met zeep eraan. En bij de derde keer “Mèh” stopt hij die jongen die kwast in zijn mond. Nou, we lachen ons wild.’

Ik knikte begrijpend.

‘Hoe laat is 't nou meneer?’ vroeg hij.

‘Bij elven,’ antwoordde ik.

‘Ha, 't schiet al lekker op,’ riep hij vrolijk.

Ik stond op. Ik had een gevoel dat grensde aan ontroering.

‘Nou Henk, veel plezier in de vakantie,’ zei ik.

‘Dank u wel meneer,’ zei Henk.