Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 127]

Naar de duinen

In het treintje naar Alkmaar was alles nog goed gegaan. Hij zat met zijn logge, middelbaremannenlichaam naast zijn vrouw Fie, die onafgebroken babbelde, en hij luisterde niet naar haar, maar verstond toch wel wat ze zei, met een soort derde oor, dat hij in tweeëndertig jaar huwelijk had ontwikkeld. Hij dacht aan de dood, die, nu hij achtenvijftig was, toch wel binnen afzienbare tijd komen moest en hij hoorde hoe Fie zei dat het zo verstandig van hem was geweest vandaag die snipperdag op kantoor te nemen, omdat hij er zo moe uitzag en dat de duinen en de zee hem goed zouden doen en dat ze, in het mandje met mondvoorraad dat op haar schoot stond, om hem te verrassen een zelfgebakken boterkoek had zitten, waar hij immers zo van hield. En ofschoon hij nog steeds dacht aan de dood, zei hij precies op tijd: ‘Ha - lekker!’

Nee, in dat treintje ging het nog wel goed. Maar in de bus naar de duinen passeerden ze dat reclamebord van de firma waar hij werkte en toen begon het. Hij dacht aan meneer De Vries, zijn baas. De jonge meneer De Vries, die zijn pa had opgevolgd. Er was geen man op aarde die hij zo diep haatte. Hij hoorde de door het studentencorps verminkte stem waarmee de snotneus op de stafvergadering tegen hem zei: ‘Meneer Van Dalen, ik berust in het feit dat uw bevattingsvermogen begrensd is, maar zelfs met uw beperkte intellectuele vermogens moet het tot u kunnen dóórdringen dat dit een zeer dom plan is.’ Zulke dingen zei hij. Waar iedereen bij zat.

Hij sidderde.

‘Heb je het koud?’ vroeg Fie bezorgd, naast hem in de bus.

‘Nee, 't is juist wel lekker fris, dat briesje,’ antwoordde hij.

Toen ze in de duinen liepen begon hij te bedenken hoe heerlijk het zou zijn De Vries te vermoorden. Het was maar een dagdroom. Maar een mooie. Gewoon zijn kamer binnengaan en hem doodschieten achter zijn bureau. Aan zo'n revolver was wel te komen. Eerst kloppen. Nog één keer die rotstem ‘Ja, binnen’ horen roepen. Dan: paf. Voor de dood intrad zou hij nog zeggen: ‘Vuile ploert.’

‘Hè, wat heerlijk vredig is het hier,’ zei Fie.

‘Ja, die stilte. Je knapt er helemaal van op,’ antwoordde hij.

[p. 128]

‘Toch zie je er nog moe uit,’ vond ze. ‘Laten we hier even gaan zitten, 't Is zo'n beeldig plekje. En wacht - hier is je stuk boterkoek. Voorzichtig hoor. Hij is een beetje vet uitgevallen. Maar wel lekker.’

‘Ha, fijn,’ riep hij. En hij begon te eten.

Nee, die revolver was het niet. Dan zou hij onmiddellijk uit zijn lijden zijn. 't Moest heel anders gebeuren. Gewoon zijn kamer binnengaan, hem bij dat vieze haar van 'm pakken, hem uit zijn stoel naar de muur sleuren, hem ertegenaan drukken en dan langzaam, héél langzaam, met het scheermes zijn strot afsnijden. Hij zou de doodsangst in die arrogante ogen zien en zijn vieze, lauwe bloed zou langs zijn handen vloeien.

‘Hè, wat doe je nou, je handen aan je goeie broek afvegen,’ zei Fie. ‘En ik zei je toch dat de koek een beetje vet was uitgevallen. Rare. Gebruik toch je zakdoek. Ik heb vanmorgen nog een schone voor je klaargelegd.’

‘Het spijt me,’ zei hij, ‘ik was even in gedachten.’

Hij haalde de zakdoek uit zijn zak. En hij besloot nu op te houden met het moorden. Het lukte aardig. Ze genoten van de duinen. En ze zagen de zee, die het maar goed had. Die dééd maar - stormen, rustig wezen, enfin, wat een zee zo invalt. Nee, het was best een aardig snipperdagje. Maar in de bus terug naar Alkmaar reden ze weer langs dat bord. En hij dacht weer aan morgen. En aan het kantoor. En aan de jonge meneer De Vries.

‘'t Was heerlijk,’ zei Fie, ‘ik voel me of ik een week vakantie heb gehad.’

Hij knikte. Nu wist hij opeens de fijnste manier. Hij zou met een smoes naar het huis van De Vries gaan. Hem neerslaan. Handen en voeten binden. (Touw nam hij wel mee.) En zó - grondig gebonden - zou hij hem in het bad leggen en dat dan langzaam laten vollopen. Als het vol was zou hij hem op de bodem drukken en hem daar langzaam laten verdrinken. Eerst rustig kijken naar de radeloze ogen. Dan naar het blauw worden en het naar buiten treden van de tong. Ja, dát was het. Hij glimlachte.

‘Zie je nou wel,’ zei Fie naast hem. ‘Het dagje heeft je echt goedgedaan. Je ziet er nou weer verkwikt en vrolijk uit.’

Hij knikte en keek naar haar rond, goedhartig gezicht. Hij voelde

[p. 129]

een diepe, warme liefde voor haar, die hem bijna ontroerde. En de plotseling in hem opkomende gedachte aan de gruwelijke mogelijkheid dat zij eerder sterven zou dan hij, deed zijn hart ineenkrimpen.