Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 90]

Reclame

Mijn vriend Frits is tekenaar op een reclamebureau. De ziel van zo'n jongen ziet eruit als een ingepend vrouwtje, want hij moet op last van de een - zijn baas - trachten uit te voeren wat naar het oordeel van een tweede - de klant - bij machte is een derde - u - mee te slepen. Schapen met vier poten kunnen het niet - ze moeten er minstens vijf hebben. Want het is een soort pandoeren met de blinde, dat meestal leidt tot een resultaat waarvan niemand helemaal de vader wil zijn. De daders vullen buiten tram, café en straat.

‘Die baas van mij!’ mompelt Frits vaak hoofdschuddend, en dan komt er een stukje casuïstiek.

‘Je tekent altijd zulke rare mensen,’ had hij laatst gezegd. ‘Ik wil normale mannen en vrouwen in mijn advertenties zien. Loop nou eens met me mee de straat op, dan zal ik je aanwijzen wat ik bedoel.’

Het was zomer, dus ze gingen op een caféterras zitten. Eerst kwam er een man langs met een hoofd als een verkleurd struisvogelei.

‘Zo een?’ vroeg Frits.

‘Nee, die niet,’ zei de baas.

Nu passeerde een rolladevrouwtje met een roze theelichtje op het hoofd.

‘Is die normaal genoeg?’ vroeg Frits.

‘Nee, in vredesnaam niet!’ riep de patroon.

Een aangeklede fagot kwam op Chaplin-schoenen aanschuifelen. ‘Hij?’ vroeg Frits.

‘Nee, zeg, nee!’

De hele ochtend hebben ze vergeefs zitten wachten op één normaal uitziend mens en op het laatst wezen ze elkaar de passerende rariteiten schaterend van plezier aan.

‘Ik ben wél blij dat ík niet langsgekomen ben,’ verklaarde ik. ‘Maar het is een diepe ervaring.’

Hij wist er nóg een. Op een dag kreeg hij opdracht in vlotte, Franse stijl een vrouw te tekenen, die als blikvanger moest dienen voor een nylonkousenadvertentie.

[p. 91]

‘Nou, ik vond het wel een prettig, vrij jobje,’ vertelde Frits, ‘dus ik dacht, ik teken het naar model. Thuis kan ik niks doen - je weet, ik heb vijf kinderen - dus ik ging een avond naar Suzy. Je kent haar toch? 't Is dat rode meisje, met die spottende glimlach. Enfin, ik teken haar met krijt, in zo'n kanten kamerjapon - 't was wel een leuk ding geworden.’

De volgende dag ging hij ermee naar zijn baas. Die keek er lang en peinzend naar. Toen zei hij: ‘Mooi. Maar het kán niet. Die vrouw zou nog wel gaan. Maar dat bed op de achtergrond moet weg.’

‘Dat is geen bed,’ protesteerde Frits. ‘Dat is gewoon een streepje.’

‘'t Is duidelijk een bed,’ volhardde de baas. ‘Verander het.’

En mijn vriend nam de tekening mee naar huis en ging daar zitten kijken hoe hij 'm cureren kon. Aan het streepje deed hij niets. Dat stond daar net goed. Maar na lang peinzen veegde hij alleen Suzy's glimlach uit en tekende er een ander hoofd voor in de plaats.

‘Prachtig!’ riep zijn baas de volgende dag. ‘Zie je wel, nu je dat bed hebt weggehaald is het goed!’

Frits knikte mij triomfantelijk toe.

‘En weet je van wie dat nieuwe hoofd was?’ vroeg hij.

‘Nee,’ zei ik.

‘Van mijn vrouw,’ sprak hij sereen.