Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 78]

Late bloei

Lange tijd hebt u over mijn witte kater geen woord gehoord.

't Was de moeite niet meer er een aan hem vuil te maken. Hij scheen voorgoed uitgeblust en vegeteerde maar wat voort op een kastplank achter de keukendeur, vlak naast zijn bak en zijn schoteltje voedsel. Zijn suffe blik en zijn verzakte houding ontnamen aan zijn consequente eenzelvigheid het heilig licht dat kluizenaars omgeeft die in een getucht bestaan de wereld bewust verzaken. Van enigerlei intellectuele discipline was bij hem geen sprake. Je hoefde hem maar aan te kijken om te zien dat zijn solisme voortkwam uit onmacht en angst voor zijn zwarte broeder. Daarenboven wekte hij onze walging op door onmatig te tafelen, een barbaarse gewoonte, die er, gevoegd bij zijn gebrek aan lichaamsbeweging, toe leidde dat hij opzwol tot de proporties van zo'n in een krat vetgemest kalf. Een groot, ademend ding werd hij, dat je dagenlang vergeten kon, want zelfs het miauwen was hem ontschoten. Maar geloof me, elk oordeel is voorbarig. Want plotseling, op een doodgewone dag, verliet hij zijn cel en kwam de kamer in lopen. 't Ging langzaam en onzeker toe, maar hij vorderde tóch en ging ten slotte aan mijn voeten zitten, vrij correct eigenlijk, al vergat hij finishing touches als het om de voorpootjes vlijen van de staartpunt, die bij een normale kat tot de routine behoren.

‘Wat kom jij doen?’ vroeg ik.

Hij keek als een ouderwetse kluchtspeler de verkeerde kant op, want geluiden traceert hij slecht. Toen ik hem op zijn schouder had getikt, richtte hij zijn domme knikkers naar de meer ter zake dienende zijde, doch ik moest mijn hand vlak voor zijn neus houden om hem echt te doen schrikken, want als u het mij vraagt is hij zo kippig als een oude notaris, die zijn ogen heeft bedorven op de kleine lettertjes van de wet.

De onverwachte heropbloei van zijn initiatief bleek overigens niet incidenteel. Blijkbaar was er een late knop in hem opengebroken, want sindsdien trekt hij regelmatig de kleine wereld van mijn huiskamer binnen, ruikt lang en aandachtig aan voorwerpen die geen enkele lucht bij zich dragen, of begint amechtig op te klimmen

[p. 79]

tegen elke visite die niet van katten houdt. En je moet érg van katten houden om hem op je schoot te verdragen, want hij is zo zwaar als lood, deelt gul zijn vuilwitte haren uit en wordt van het geringste aaitje zo maanziek dat hij kroelerig tegen je opkruipt en een eindeloze reeks onzindelijke kopjes tegen je koon begint te plaatsen.

Mijn goede vrouw lijdt 't zwaarst onder hem.

Om te slapen heeft hij namelijk met koppige vastberadenheid haar zetel uitgekozen en omdat hij zo omvangrijk is brengt zij op het overschietende puntje de uitdrukking ‘op een schopstoel zitten’ overtuigend in beeld. Is hij wakker, dan bedelft hij haar letterlijk onder zijn turbulente affecties, die ze met een duldend gezicht ondergaat, omdat vrouwen nu eenmaal makkelijker berusten in het Lijden dan mannen.

En nóg een symptoom van zijn late opbloei teistert ons pand.

Eerst dacht ik aan een spook of een inbreker toen ik, 's nachts in bed gelegen, een vreemd, ritmisch bonken vernam dat boven uit de huiskamer kwam.

‘Ga jij eens kijken,’ beval mijn vrouw.

Want vrouwen moeten Lijden, maar mannen moeten Gaan Kijken.

‘Ach, 't is niks,’ probeerde ik, maar het geluid hield aan en een paar minuten later deed ik boven het licht aan, met het gezicht van iemand die een revolver op zak heeft.

Manspersonen of schimmen bleken zich in het vertrek niet op te houden, maar het bonken ging voort, héél dichtbij nu. Toen ik het geluidsspoor volgde, kwam ik bij de plank achter de keukendeur. De witte kater zat op de rand van zijn emaillen bak, die hij, door een fraai systeem van evenwichtsverdeling, regelmatig op en neer bewoog.

‘Wat moet dat?’ vroeg ik.

Hij keek naar mij op.

‘Ik doe bakkie wippen,’ zeiden zijn domme ogen.

Ik heb het licht maar weer uitgedraaid. Sindsdien horen we het elke nacht, maar we weten nu wat het is: een laat plezier van een zonderling.