Een Hollander in Parijs

[p. 5]

Articles de Paris

Bij de Notre Dame zat ik 's morgens in een klein café. Het was er nog niet druk. Een grijze heer met een Baskisch mutsje op spelde de Figaro van gisteren, een Spaans-donkere jongeman droomde bij het venster van de Taag en een vrachtautochauffeur nam zijn eerste dosis alcohol met een beetje water in.

Terwijl ik geriefelijk suffend naar de toren van de gebochelde klokkenluider staarde, kwamen twee dames binnen en zeiden: ‘Hier dan maar.’ Ook als ze gezwegen hadden, zou de nationaliteit met één oogopslag vast te stellen zijn geweest, want ze vertoonden allebei de volstrekte onintimideerbaarheid die Hollanders van het kloeke soort onder de meest bewogen omstandigheden weten te behouden.

Toen zij zich middels expressieve gebaren koffie hadden verschaft, begonnen ze de levende have van het café te slopen. De chauffeur bij de tapkast werd zonder compassie verworpen als een onwaardige zuiplap, die in een behóórlijk geregeerd land

[p. 6]

geen dag op vrije voeten zou blijven. Vervolgens gaven zij een synopsis van de eigenaardigheden die mijn wat achteloos geschapen neus vertoont. Het was geen leeuwerikengezang, maar net als bij de tandarts moet je in het leven soms even dóórzetten, dan is het voorbij eer je 't weet. ‘Vies café,’ zei de ene dame toen mijn deerlijk verminkt narcisme zieltogend ter aarde lag. ‘Je schrikt om je koppie aan te pakken.’

Maar haar vriendin was aan dat succesnummer nog niet toe.

‘Hoe vin-je die oude, met zijn getikte eitje?’ sprak ze, vrolijk toespelend op het alpinopetje van de heer met zijn Figaro.

‘Nou zeg!’ gniffelde de ander. ‘Hij denkt zeker dat-ie netjes is’

De heer stond op.

‘Ik bén netjes’ zei hij en verliet het café.

De Vrouwen waren maar licht geschokt. Op geamuseerde toon zei de een:

‘Je vindt die rothollanders ook overal’

‘Dat fin ik nou óók,’ riep de Spaanse dromer bij het venster, die, naar zijn tongval te oordelen, regelrecht uit Groningen kwam.

‘O jeetje, nóg al een!’ zei de vrouw die mijn neus het eerste had aangesneden. ‘Dag meneer! Ook in Parijs?’

‘Ja,’ sprak de man. ‘Maar het is of ik thuis ben.’

Zijn ironie drong door. Wat schichtig geworden door de loop der dingen, rekenden de vrouwen snel

[p. 7]

af en stonden op. Toen ze mijn tafeltje passeerden zei ik nog:

‘Ik kan er niets aan doen. Mijn moeder heeft nét zo'n neus.’

Waarschijnlijk zijn ze in de Seine gesprongen.

Zo.

Dat waren een paar Hollanders in Parijs.

En het boekje dat voor u ligt, is van een paar andere Hollanders in Parijs.

Vrees niet - zij behoren allerminst tot de door ervaring gelooide deskundigen die u de fijne trekjes willen wijzen en als gids voortdurend voor u uit draven, want daarvoor zijn ze te dom en te lui. Maar net als u slenteren ze graag als vakantie-

[p. 8]

gangers in die onweerstaanbare stad rond, onder het wijs vermijden van de inspanning die het genot der uitspanning zou kunnen schaden.

De journalist die op de terrasjes en de hotelkamers deze articles de Paris bij elkaar schreef deed dit met een zeker persoonlijk genoegen. En in een zo vrije stad waagde hij het natuurlijk niet een strobreed in de weg te leggen aan de tekenaar die er dan ook zelfstandig en zonder beperkende illustratieplicht rondzwierf, om ook wat zijn ogen zagen geestdriftig te noteren.

Het doel van die gelijkgezinde samenwerking?

De titel zegt het al: deze articles de Paris zouden graag een beetje lijken op de snuisterijen die u, als ze u in de Franse hoofdstad onder het motto ‘articles de Paris’ ten verkoop worden aangeboden, ondanks hun evidente nutteloosheid toch altijd weer koopt...