Dwaasheden

[p. 38]

De magistraat

De hoge magistraat, een der meest gestrenge figuren uit de rechtszaal, had mij, na lange aarzeling, toegestaan, hem 's avonds om acht uur in zijn woning te bezoeken, om wat te vragen over de plannen der waarlijk niet eenvoudige vereniging, welke hij voorzit, maar mijn steeds voorlopend horloge - 'k moet het toch eens wegbrengen! - was er de oorzaak van, dat ik een half uur te vroeg op zijn stoep stond. Nette mensen ijsberen onder zulke omstandigheden dertig minuten in de regen en bellen precies op tijd aan, maar ik ben nu eenmaal nonchalant met die dingen en besloot het er maar op te wagen.

Mijn bescheiden rukje aan een keurig gepoetste knop had niet onmiddellijk resultaat. Eerst toen ik het, driester, voor een tweede keer had geprobeerd klonken rappe voeten in het portaal en werd de deur opengeworpen. Een jongetje van een jaar of negen stond voor me. Hij zag er opgewonden uit.

‘Kom je voor vader?’ vroeg hij. Toen ik knikte beduidde hij me, dat ik binnenkomen moest en sloeg de deur met een klap achter me dicht. Uit de verte riep de magistraat: ‘Keesje, wie was daar?’

‘Niks pa, de man met de krant,’ riep het jongetje en hij legde zijn vinger op de lippen, ten bewijze dat ik stil moest zijn. Toen kwam hij dicht bij me staan en fluisterde grinnikend: ‘Niet zeggen dat je er bent. We zijn aan 't spelen!’

‘O juist,’ zei ik, ‘dat is aardig, maar zou je niet...’

‘We spelen wolfie-in-'t-hok,’ vervolgde hij explicerend. ‘Ik heb hem opgesloten in de kelder. Mot je méégaan!’

Hij liep de gang in en ik volgde, een weinig verward. Voor een deur bleef de jongen staan en bonsde er op.

[p. 39]

[p. 40]

‘Boze wolf! Je zit lekker in het hok!’ riep hij luid. Het antwoord was één dof gebrom.

‘Ik wil de geitjes opeten!’ sprak, akelig verwrongen, de stem, die ik zo vaak in de rechtszaal hoorde.

‘Niks ervan!’ antwoordde de jongen. ‘Jij blijft in het hok, tot je dood gaat van de honger!’

Nu begon de magistraat te kermen. ‘Heb medelij, lieve jager, heb medelij!’ kreunde hij en hij liet er talloze treurige boe's op volgen.

Keesje was evenwel zonder genade.

‘Dood mot je!’ schreeuwde hij bloeddorstig. ‘Alle boze wolven moeten dood!’

Ik schraapte mijn keel. ‘Zou je niet eens tegen pa zeggen dat ik er ben?’ vroeg ik. De lieve jager maakte een geërgerd gebaar, dat ‘stil zijn’ beduidde, maar ik had luid genoeg gesproken om in de kelder te worden verstaan. Zonder dierlijke verdraaiing sprak de stem van de magistraat, een weinig ongerust: ‘Wie hoor ik daar, Kees? Is er iemand?’

‘Dat is een andere jager,’ antwoordde het jongetje. Hij nam me eenvoudig op in het spel.

‘Nee, nee, doe dadelijk open, ik wil weten wie daar is,’ riep de magistraat geërgerd uit en nu bonsde hij.

Het jongetje zwichtte en draaide de sleutel om. De deur zwaaide open en daar stond mijn gastheer net als anders in 't onberispelijk zwart.

‘Aha, u is het,’ sprak hij, met een gruwelijk lachje. Voor het eerst zag ik hem in verwarring, want hij balanceerde op de giens van zijn huiselijke gedaante en zijn officiële pose. Voor mij wilde hij alleen maar magistraat zijn. Maar nu had ik hem zowaar op iets menselijks betrapt!

‘Veroorloof me dat ik u even voorga,’ zei hij zo deftig mogelijk en stapte naar de trap.

‘Boze wolf!’ probeerde Keesje zwakjes, maar hij werd weggetrapt.