Dwaasheden

[p. 21]

Woningruil

Als ik vroeger vakantie had placht ik, als een flierefluiter, de wijde wereld in te trekken, maar deze keer wist ik waarachtig niet wat ik er mee aanvangen moest. Ik zou dan ook waarschijnlijk alle veertien dagen dufjes thuisgebleven zijn, als die verdoemde Keulemans mij niet, een week voor het feest begon, was komen opzoeken. Die man woont in Bilthoven, daar bezit hij een huis, een tuin en een vrouw die kortweg Mien heet.

Het gaat hem dus goed in de wereld, wat ook af te leiden is uit drie gouden voortanden en zijn begeerte, in koffiehuizen steeds af te rekenen. Ook deze keer nam hij mij dadelijk mee naar een zaak met spiegels, waar hij iets incourants liet inschenken. Prosit jongen en hoe gaat het nou? We spraken over eten, prijzen en belasting, zoals burgerlieden doen, en kwamen via dat gezeur op de naderende vakantie.

‘Ik blijf maar thuis, in zo'n pension verteer je het geld toch maar in armoe,’ zei ik, zorglijk. Keulemans was het niet met me eens. Hij ging met Mien naar Gelderland, waar de gezonde buitenlucht à discrétion voor het snuiven hing. Toen hij met een verzaligd gelaat verder detailleerde, werd het duidelijk dat zijn verlof en het mijne gelijk vielen en toen dát eenmaal vaststond, kreeg hij een royaal idee: ‘Weet je wat je doet? Kom die veertien dagen met je vrouw bij mij thuis wonen, dat staat toch leeg.’

‘Vindt Mien dat goed?’ vroeg ik, want ik kén die nijpnaars. Maar hij maakte 't kwieke handgebaar van iemand, die gewoon is gehoorzaamd te worden, en werd meteen definitief: op vrijdag de zoveelste kon ik, met de hele ratteplan, voor zijn deur komen, dan was hij nog thuis om me

[p. 22]

open te doen en even te wijzen waar het gemak was en de boekenkast.

Zo deden we. Bepakt en monter belden we die eerste vakantiedag bij hem aan en hij deed wel degelijk open, maar als je het mij vraagt kwam hij niet zo joviaal uit de hoek als gewoonlijk. Toen we zaten sprong de gorilla uit zijn mouw. Kijk eens kerel, er was een kleine moeilijkheid gerezen, die kamers in Gelderland waren door een fout pas over een dag of wat beschikbaar, zodat hij er nog niet heen kon met Mien.

‘Dan gáán we maar weer,’ zei ik praktisch, maar dat was niks voor Keulemans. Bejje helemaal? Zijn gouden tanden kwamen weer bloot en hoewel zijn vrouw keek als iemand die maar zwijgt, omdat er al genoeg ruzie is geweest,

[p. 23]

verklaarde hij leukjes dat de oplossing doodeenvoudig was: aan de overkant woonden vrienden van hem, die een mooie voorkamer op de eerste etage leeg hadden. Daar trok hij zo lang in met Mien. 't Was toch maar een kwestie van een paar dagen, want maandag konden ze in de buitenlucht terecht.

‘Maar is dat nou niet lastig voor jullie,’ begon mijn vrouw, doch Keulemans stiet zijn theekopje om en riep dat het eens gegeven woord hem heilig was en dat hij liever iets verschrikkelijks kreeg, dan terug te krabbelen.

Zo kwam het dat we een poosje later in zijn huis woonden, terwijl het echtpaar naar de overzij verhuisde. Ik vond de situatie tamelijk grillig en maakte me een beetje bezorgd over het huwelijk van Keulemans, want een uurtje later

[p. 24]

zag ik die twee aan de overkant voor het raam staan, onder het maken van kittige gebaren, die te raden gaven dat ze een hartige conversatie voerden. Het einde was, dat Keulemans van het toneel verdween en enige ogenblikken later de straat op kwam, ten einde zich naar het wijkcafé te spoeden, wat nooit gunstig is in een huwelijk, zo midden op de dag. Terwijl hij daar bij de tapkast zijn verlof in vergunning liet ontaarden, toefde Mien aldoor aan het venster, niet om na te gaan of de man weerom kwam, maar enkel ten einde bezorgd naar haar woning te staren.

Ze kon precies in de huiskamer kijken en het kwam mij voor, dat zij ons gedoe in haar vertrek met de grootste belangstelling volgde. Hoezeer zij door ons geboeid werd bleek al spoedig, want we woonden nog geen halve dag in ons vakantieverblijf of de telefoon ging en Mien was aan de draad. We moesten het haar niet kwalijk nemen, maar ze had ons zo bezig gezien in de kamer en wilde alleen even zeggen, dat die stoel bij het venster, waarin ik altijd zat, daar eigenlijk meer voor pronk stond, terwijl het evenmin in de bedoeling lag dat onze hond voortdurend in de divankussens beet. Wilden we daar even op letten?

Toen mijn vrouw rapport uitbracht, rees ik, als door een gifslang gebeten, uit de stoel en keek meteen naar de overkant, waar Mien gerustgesteld stond te knikken. Toen ik ten overvloede de hond nog een trap gaf, kwam er een milde lach op haar gezicht en dankte zij met luchtig handgebaar.

Het leven in dat vreemde huis werd nu een gecompliceerde aangelegenheid, want ik verzeker u dat het niet meevalt onder zo'n voortdurende kritische controle te staan. Mijn vrouw en ik schreden door het voorvertrek als eenvoudige lieden, die op het toneel een koningspaar moesten voorstellen. Niettemin liep ik des middags een vaasje van de kast, maar het bleef gelukkig onbeschadigd. Met een kleur van schrik raapte ik het op, want ik wist dat Mien voor haar venster ontzet stond te staren. Toen ik het vaasje

[p. 25]

evenwel optilde en, met enige sprekende gebaren, demonstreerde dat het nog heel was, zuchtte zij van verlichting. Nadat Mien die eerste dag nog drie maal had opgebeld, waren mijn vrouw en ik aan de rand van de neurose. Ik zocht Keulemans op in zijn café en na een uurtje kwamen we samen thuis en üadden de oplossing bij ons: we ruilden andermaal. Het echtpaar keerde terug in de eigen woning en wij betrokken de kamer aan de overkant.

Daar hebben we het heel goed gehad, want de overburen bleken vage lieden te zijn, die de hond nooit een trap gaven en, als ik wat brak, achteloos zeiden: ‘O, dat was toch lelijk.’