Dwaasheden

[p. 9]

Een duw

Mijn buurman met het opstaande kuifje en de uiterst zorgvuldige levenstrant heeft mij, met veronachtzaming van onze goede betrekkingen, een week geleden willen mishandelen. Deze onverwachte agressiviteit stoelde op een misverstand: hij hield mij voor mijn deur staande en betichtte mij onomwonden van een duw, die ik zijn kind zou hebben gegeven. Nu kon het nauwelijks dwazer: ik duw vrijwel nooit en heb stellig geen belang bij het omwerpen van zijn broed. Toen ik hem dit zei, raakte hij in grote opwinding, heette mij een leugenaar en bood een oorvijg aan. Daarop kwam de kleine sukkel, die mishandeld zou zijn, het huis uitgelopen en riep: ‘Hij heeft 't niet gedaan, pa, 't was de buurman van de andere kant!’

Dit getuigenis wierp de hele zaak omver. Ik stond als een Dreyfus in mijn tuintje en mijn aanvaller kromp ineen, werd rood en zond de jongen naar binnen met bitse woorden, die deden vermoeden, dat hij straks het slachtoffer ging worden van een vaderlijke vermaning, waarbij vergeleken de omstreden duw slechts kinderwerk zou zijn. Mij overlaadde hij met de nederigste verontschuldigingen. Hij smeekte om vergiffenis, en noodde mij zelfs in zijn woning om een kop thee en een van zijn stinksigaren te gebruiken. Vergiffenis schonk ik hem, maar zijn traktatie wees ik koel van de hand: men gaat niet zitten slempen met iemand die je even tevoren naar het leven stond. Na nogmaals te hebben verzekerd, dat geen resten van wrok bij mij waren achtergebleven, ging ik heen en stapte ook hij strijdlustig zijn huis binnen. Spoedig daarop klonk geschreeuw en spoedde het kereltje zich met de handen aan de broek de straat op, waar hij schichtig begon te hinkelen.

[p. 10]

[p. 11]

Sinds dit afgerond incident word ik geteisterd door de nadrukkelijke hoogachting van mijn buurman. Wanneer ik des ochtends slaperig mijn huis verlaat, staat hij in zijn tuintje en houdt hij mij aan, teneinde mij een reeks van vriendelijkheden te bewijzen. Hij prijst mijn vlijt en komt niet uitgeroepen over mijn geschrijf, dat hij, sinds de fatale datum, met een liefdevolle aandacht blijkt te volgen. Keer ik des middags huiswaarts, dan zit hij meestal aan de thee achter een kierend venster, dat hij opschuift, zodra hij mij ziet naderen. Na een allerhartelijkste begroeting volgt dan weer een praatje, waarin hij mij verzekert, dat hij juist nog tegen zijn vrouw zei, mij als een der oppassendste jongelieden

[p. 12]

uit het gehele huizenblok te beschouwen. Vaak steekt het wijf in kwestie dan ook het hoofd naar buiten, om mij eveneens met haar stroop te bekladden.

Het gehele huisgezin is bezig om op benauwende wijze iets goed te maken, dat allang vergeten en vergeven werd. Gistermorgen belde waarachtig die jongen bij mij aan, om mij te vragen, of ik zondag wilde komen eten! Ik heb ‘neen’ gezegd en mij scherp realiserend, dat al dit kleverig vriendschapsvertoon veel hinderlijker is dan een rustige standvastige ruzie, heb ik in een allergelukkigste opwelling aan de tijdrovende, onoprechte buurpraatjes een einde gemaakt, door de kleine sukkel de duw te geven, waarvan ik vorige week ten onrechte werd beticht.

Verbaasd viel hij op zijn zitvlakje, krabbelde overeind en begaf zich gezwind naar zijn vader, om mijn wandaad te rapporteren. De man heeft heel praktisch gereageerd: de bedreiging met geweld, die reeds plaats vond, liet hij achterwege, maar het daarop protocollair volgende niet-meer-aankijken, deed hij nog diezelfde dag in werking treden.

Het is een hele opluchting.