Drie in een

Gesprek

In het plantsoen zat op een bankje een mollige, hoogblonde vrouw, die met hulp van de kosmetische industrie haar leeftijd wat had neergeschroefd. Ze leek mij een doelwit voor gulzige mannen en ze beheerde een onbeduidend hondje.

‘Niet te ver van vrouwtje weggaan, hoor Fifi,’ zei ze. Het diertje keek naar haar of ze hem met een steen had geworpen en liep met een merkwaardige doelgerichtheid naar me toe, want ik stond vlak bij de bank, zo maar wat te staan.

‘Niet tegen die meneer,’ riep de vrouw. ‘Tegen een bóóm. D'r zijn hier bomen genoeg.’

Het hondje zag van mij af. Nu verscheen een tweede vrouw, die verbaasd uitriep: ‘Lies, laat jij Fifi uit? Ben je dan weer terug bij Dirk?’

‘Ja hoor,’ zei Lies.

De andere vrouw kwam naast haar zitten. Ze was van dezelfde rijpe leeftijd, maar berustender uitgedost. Een oude man bleef bij mij stilstaan en sprak: ‘Honden...’

Hij liet zijn treurige blik door het plantsoen waren. Lies zei: ‘Nou ja, 't was natuurlijk wel een jofele peer. Daar ding ik niet op af. Maar zevenentwintig... Zo'n knaap eist wat, hoor.’

De andere vrouw knikte, meer uit nieuwsgierigheid dan uit ervaring en de oude man zei: ‘Ik heb vroeger een boxer gehad, maar die is overreden.’

Hij keek me aan. ‘'t Was onbesuisdheid,’ zei hij. ‘Van die chauffeur dan. Zo'n jonge jongen, je weet wel. Die vindt het mooi om te rauzen met een vrachtauto. Onbesuisdheid, hè. Maar ik kon 'm begraven, die boxer. Charly heette-ie. Een rare naam eigenlijk voor een hond. Maar m'n vrouw leefde nog en die had 'm zo genoemd, ik weet niet meer waarom.’

Lies zei: ‘Aan het begin was 't wel fijn, maar allengs werd ik zo moe van die jongen. Want je moest zoveel bemantelen. Voor hij thuiskwam sleepte ik de bank bij de spiegel en dan oefende ik, met alles uit. Dan dacht ik: als ik nou zó ga liggen en ik hou m'n buik in, dan ziet hij die ribbel niet.’

Ze deed het op de plantsoenbank een beetje na.

[p. 241]

‘Goeie god,’ zei de andere vrouw.

‘Daarna heb ik een herder genomen’ vervolgde de oude man. ‘Een Duitse herder. Daar wordt veel kwaad van gesproken, van Duitse herders. Ze zeggen, 't zijn net moffen, als je ze niet trapt doen ze niet wat je zegt. Maar dat is niet waar, hoor. Ik heb een goeie kameraad gehad aan die hond.’

‘En met gewoon zitten ook, hè,’ zei Lies, ‘op m'n gemak kon niet. Ik moest aldoor m'n hoofd omhoog houden, anders zag hij mijn onderkinnen. Over m'n tanden heb ik het nog niet eens. En alles moest bij kaarslicht. Mens, ik heb voor 'n vermogen aan kaarsen verbrand. En 't ergste was dat hij soms midden op de dag thuiskwam, als ik niet op hem was voorbereid. En dan moest-ie weer. Hij moest altijd. Wat wil je? Zevenentwintig. Toen ik zevenentwintig was moest ik ook altijd. Maar toen gaf Dirk nog mooi partij.’

‘Die herder heb ik vijftien jaar gehad’ zei de man. ‘Die is gewoon van ouderdom gestorven. Hij werd ook grijs aan z'n kop, net als een mens. En hij begon te sukkelen. Zien kon hij ook niet meer zo best. Ik zag het eind naderen. Je weet dat het komen moet. Maar ik heb er toch droefenis van gehad.’

‘En dan de feestjes waar we heen moesten,’ riep Lies.

‘Een feestje is toch leuk?’ vond de andere vrouw.

‘Ja, met mensen van je leeftijd. Maar niet met allemaal van die jonge meiden. Die zeiden tegen me: ‘Nou, je ziet er toch nog wel goed uit.’ Of ik op instorten stond. Ik hield me dapper. Maar op het laatst stond ik echt op instorten. Toen ben ik pleite gegaan. Nee, da's voorbij. En kaarsen raak ik nooit meer aan.’

‘Met de kerst geeft het toch wel een zekere sfeer,’ zei de andere vrouw. De man sprak, bijna plechtig: ‘Nou neem ik geen hond meer. Ik ga vast eerder dood dan hij. En dat kun je een hond toch niet aandoen? Een mens kan een andere hond nemen. Maar een hond kan geen andere baas nemen.’

‘Nou ben ik weer terug bij Dirk,’ zei Lies. ‘Lekker rustig. Onderuit zakken bij de televisie. Met me rok los. En me hoofd gewoon. Hij weet wel dat ik onderkinnen heb.’

De andere vrouw zei een beetje triomfantelijk: ‘M'n vader was zeeman. Die zei: Krimpende wind en uithuizige vrouwen, zijn geen van bei'en te vertrouwen. Daar zit wel iets waars in.’