Drie in een

Gezinnetje

We waren te eten gevraagd bij Fred, een aardige man van vijftig plus, gelooid in het reclamevak, maar tijdens de weekends tamelijk links op de ambivalente manier van iemand die op de PvdA gestemd heeft, maar bij een rechts bewind financieel voordeel zal hebben. Al sinds mensenheugenis werkt hij bij hetzelfde bureau, maar wat vrouwen betreft heeft hij geen zitvlees.

‘Hoe heet die nieuwe, die hij nou heeft?’ vroeg mijn vrouw op de heenweg.

‘Ronneke. Ze is edelsmid. Of smidse - ik weet niet hoe je dat bij een vrouw noemt. Ik heb haar nog nooit gezien, maar ze is vast mooi. Hij heeft altijd mooie.’

[p. 233]

[p. 234]

En ik heb geen flauw idee hoe hij dat doet. Misschien kent hij een soort erotische wisseltruc. Als man kan ik het niet aan hem zien. Ik vind hem een alledaagse gozer. Maar voor vrouwen is hij waarschijnlijk op dit gebied een binnenvetter.

‘Hier, jij moet de bloemen geven,’ zei mijn vrouw, toen we hadden aangebeld. ‘Dat hóórt zo.’

Ze zei het met onverklaarbare stelligheid. Toen ging de deur open. Nou, mooi was ze, Ronneke. En ze zat goed in mekaar ook - dat merkte ik toen ze me voor de bloemen royaal omhelsde, want de menselijke tastzin strekt zich uit over het ganse lichaam, dat heeft de schepping leuk bedacht.

‘Hè, gezellig,’ zei Fred, maar dat sloeg op iets anders. ‘Een drankje?’

Ik moet proberen af te leren dat ik niet hou van het woord drankje. We zaten, in beginsel vrolijk, in het streng gelijnd vertrek en aan de muur hingen twee Heijboers lang te wezen. Ik begreep ze niet. Zij mij ook niet.

‘Dat lijkt me een mooi vak, edelsmid,’ zei ik, om het cellofaantje van het gesprek te verwijderen. Ik hoopte dat ze ‘ja’ zou zeggen en vervolgens waarom, maar ze sprak: ‘O, dat doe ik niet meer. 't Was zo'n meisjeskeuze. Maar ik vind het toch niet maatschappelijk creatief genoeg. Sinds een half jaar begeleid ik a-sociale gezinnen. Dat is erg boeiend. Zeg, jullie houden toch wel van vis, hè?’

‘Ja hoor,’ zei mijn vrouw.

‘O gelukkig. Want ik heb tongfilets in een heel grappig sausje dat ik heb opgepikt van een Grieks vissersvrouwtje toen Fred en ik...’

Mijn vrouw nam het gesprek over en ik sufte weg.

Jaren geleden woonde bij ons in de buurt een a-sociaal echtpaar met negen kinderen. Ze waren allemaal zó klein dat het leek of de vrouw ze in één meesterworp ter wereld had gebracht. Toch was ze lang en dor als een bonestaak. En ze hulde zich in vreemde lappen. Op straat duwde ze een wagen voort waarin vier kinderen zaten. De resterende vijf hielden zich met één handje aan de wagen vast. Het was een overstelpende manifestatie van menselijke vruchtbaarheid, maar ook bijna een cartoon van Yrrah. De vrouw deed vreemde dingen. Als iemand zei: ‘Ach, wat 'n schatje’ pakte ze het kind in kwestie bij de lurven en riep: ‘Hier, neem maar mee, ik heb er toch genoeg.’ Helemaal wel bij het hoofd was ze niet en haar man evenmin. Een ranke behanger met trouwhartige ogen, die soms opeens de kroeg in dook en daar brokken maakte. Terwijl hij er door de kastelein uitgesleurd werd, zei hij eens tegen me: ‘Ach meneer, als de blaadjes vallen heb ik het moeilijk.’ Een instantie ontnam de ouders drie kinderen, de meisjes, en plaatste ze in een milde inrichting. Maar soms

[p. 235]

mochten ze een paar dagen naar huis. Dan zei de vrouw, tegen ieder die ze op straat staande wist te houden: ‘Morgen komen de meiden!’ En dan straalde ze, zoals geen enkele inrichting stralen kan.

‘Ik moet even een van m'n gezinnetjes bellen,’ zei Ronneke.

En ze verdween met veel zilvergerinkel uit haar vorige levensvulling in het nevenvertrek. Fred zei: ‘Nog 'n drankje? We gaan pas over een kwartier aan tafel.’

‘Graag,’ antwoordde ik.

Maar achter dat routinewoordje voelde ik een met moeite onderdrukt verlangen Ronneke een schop onder haar welgevormde achterste te geven. Een gezinnetje bellen! De stinkende hoogmoed. Waar haalde de trut het vandaan?

Eigenlijk word ik bijna nooit kwaad, maar Ronneke was het gelukt. Zij had het gebied betreden, waarop ik zeer ontplofbaar ben. Ze glimlachte toen ze weer in de kamer kwam. ‘Ach, met een enkel verstandig woord doe je voor die mensen al zoveel...’ zei ze. Ik zweeg. En ik zag het gezicht van die bonestaak uit onze buurt, toen ze stralend tegen me zei: ‘Morgen komen de meiden!’