Drie in een

Ramp

Met een schok werd mevrouw Van Dijk wakker. Zij knipte het bedlampje aan om op de klok te kijken.

Precies half acht, dacht ze.

Zij liet haar nog wat doezelige blik door haar kamer glijden, vol vertrouwde dingen van vroeger, toen ze nog een gezin had. Het zware, buikige buffet waarop de ingelijste foto's van de kinderen en kleinkinderen in Canada elkaar verdrongen. De hoge, staande klok die zij bij haar huwelijk had gekregen en die nu al vijftig jaar lang de uren van haar leven trouw afriep met bronzen stem. En het portret van haar man boven de

[p. 91]

[p. 92]

haard, dat zij na zijn dood had laten schilderen, naar een foto. Het leek niet helemaal, maar ze was eraan gewend.

Met de omzichtige bewegingen van een oude vrouw kwam zij uit bed en trok haar kamerjas aan. De tafel stond nog gedekt. Zij had niet eens afgeruimd gisteren, na het eten - zó honds moe was ze geweest van die drie bezoeken op één dag aan de internist. Dat moest voor het grote onderzoek. Maar ze was wél blij, dat ze vanmorgen alleen maar naar de kliniek hoefde om af te spreken voor de röntgenfoto.

‘Om half negen precies,’ stond op de kaart. Omdat ze gisteren zo lekker vroeg, onmiddellijk na tafel, in bed gekropen was, voelde ze zich verkwikt en helemaal uitgerust.

Ik ben precies op tijd wakker geworden en ik had niet eens de wekker gezet, dacht ze voldaan. Ze liep naar het raam en schoof het overgordijn opzij. 't Was nog donker en het mistte zwaar. Het weer zat helemaal in de war, tegenwoordig. Vroeger was 't zomer in de zomer en winter in de winter. Maar ook dát klopte niet meer. 't Zou wel door al die ruimteproeven komen, die ze tegenwoordig overal deden. Daar kon niets goeds uit voortkomen. Angstig, hoor. 't Was háár wereld niet meer.

Ze dronk een glas melk, kleedde zich aan en ging heel langzaam naar beneden. Met de trap had ze moeite, maar eenmaal op straat, kon ze behoorlijk uit de voeten. Dat kwam omdat ze er niet aan toe gaf en zoveel mogelijk liep. Trouwens - dan zág je nog eens wat. Ze verheugde zich al op de kinderen die nu, in luidruchtige groepjes, naar school gingen, want daar keek ze graag naar. Maar in de mistige straat van de buitenwijk, waar zij woonde, zag zij er vandaag niet één. Ze liep langs de kruidenier. Er brandde volop licht, maar de winkel was leeg en ook achter de toonbank zag ze niemand.

Vreemd stil was het overal vanmorgen.

Ze stak over en sloeg nu een zijstraat in. Eigenlijk liep ze nu om, maar ze had het ervoor over, want achteraan links was een benedenhuis, waar jonge mensen woonden, die de babybox altijd in de voorkamer hadden staan. Als ze op straat was ging ze daar vaak even kijken. 't Kind kende haar al, verbeeldde zij zich, en het liet haar een voor een al zijn stukjes speelgoed zien. Dat was leuk. Ze hield van kleine kinderen. Het was jammer, dat ze groot werden.

‘Hallo!’ riep ze, bij het raam.

Maar de kamer was donker en de box leeg. Achter zaten de man en de vrouw onder de lamp, zorglijk pratend, de hoofden dicht bij elkaar.

Wat gek dat hij niet naar zijn werk is, dacht ze. En ze liep peinzend verder. Waarom was ook déze straat zo leeg? Geen schoolkinderen. Geen

[p. 93]

mensen die naar kantoor gingen. Alleen maar stilte en mist en duisternis. Ze was bij het laatste huis gekomen en sloeg de hoek om. Daar stond het gebouw van de kliniek - donker, verlaten, gesloten.

Plotseling beving haar een gevoel van angst.

Er gaat iets vreselijks gebeuren, dacht ze. Een ramp of zo iets. 't Is zeker misgelopen met die nare proeven. En gisteravond hebben ze natuurlijk door de radio omgeroepen, dat iedereen in huis moest blijven. Maar toen sliep ik al. En nou loop ik alléén buiten.

Zij rammelde nog even ten overvloede aan de deur van de kliniek, maar toen die niet week, begon ze terug te lopen, zo snel als ze kon. Verlaten straten. Lege winkels. Mannen die onder de lamp in de kamer zaten. Niemand was naar zijn werk, vanmorgen. Het mócht niet. Het was te gevaarlijk. Gestadig nam haar vrees toe, en toen ze de sleutel in het slot stak beefde ze over haar hele lichaam. Bij de benedenburen brandde licht. Ze klopte op de deur. De man deed open, in hemdsmouwen.

‘Gebeurt er een ramp?’ vroeg ze.

‘Een ramp?’

‘Waarom is u niet naar kantoor?’

Hij keek haar onzeker aan. ‘Daar ben ik al geweest, mevrouw. 't Is avond.’

Zonder een woord draaide zij zich om. Hij bleef in de deuropening staan en keek haar na, toen zij naar boven klom - langzaam, want de trap was moeilijk.