Drie in een

[p. 22]

Zeuren

Mijn vrouw pleegt te zeggen: ‘Het huwelijk is voor zeuren.’ Ik vind dat een even kernachtige als juiste karakteristiek. De charme van een door het tempeest der jaren beproefde echtverbintenis ligt immers voor een belangrijk deel in de bereidheid van beide partners, harmonisch te luisteren naar elkanders gezeur.

Dat is zeer opluchtend.

Ik heb een aantal vaste zeurmotieven.

Een ervan is bij voorbeeld: ‘Ik voel me de laatste dagen zo moe.’

Als ik een ongehuwde particulier was, zou ik niet weten waar ik daarmee heen moest. Je kunt toch moeilijk op straat een agent aanspreken en zeggen: ‘Agent, ik voel me de laatste dagen zo moe.’

Dan antwoordt zo'n man hoogstens: ‘Wilt u zich onmiddellijk verwijderen, meneer?’

Maar mijn vrouw gaat er met een volmaakt naturel op in.

‘Hoe komt dat dan?’ vraagt ze.

‘Ik weet het niet,’ zeg ik met een zucht, ‘maar ik ben al moe als ik 's ochtends opsta.’

‘Maar ga dan eens naar de dokter...’

‘Nee...’

Want ik wil helemaal niet naar de dokter. Ik wil gewoon lekker zeuren. Het geriefelijkst zeurt men in de namiddag. Wij nemen er dan ons gemak van en drinken er een glas wijn bij, niet uit oh lá lá-snobisme, maar omdat wijn nu eenmaal een bruikbaar modus vivendi met de alcohol is. De drankbestrijders in Parijs maken in de metro propaganda met de slagzin: ‘Drink niet meer dan één fles wijn per dag.’ In Franse zin ben ik dus (vaak) een geheelonthouder. Het voordeel van het nippen aan zo'n glas is dat het zeuren begint in mineur maar langzaam in majeur overgaat. Na een half uurtje is het wederzijds beklag achter de knopen en gaan we lichtvoetiger zeuren over de gezellige dingen die wij later zullen doen.

In vele jaren hebben wij ons aan dit gebruik zó intens gehecht, dat we er geen dag meer buiten kunnen.

Vroeger dreigden we wel eens in moeilijkheden te komen, als we op reis moesten en op zeurensuur in een trein zaten, maar in de laatste tijd hebben we voor dit probleem een uiterst sluwe oplossing gevonden.

Om te beginnen kiezen we een trein die om een uur of vier in de middag vertrekt. Daar zitten meestal niet zoveel mensen in, zodat je een royale kans hebt op een coupé alléén. We vestigen ons daarin met de usan-

[p. 23]

tiële fles zeurwijn, twee ijzersterke glaasjes en een kurketrekker, die mij altijd als een zwaard opzijde hangt.

Eerst lezen we zowat drie kwartier krantjes.

In alle rust, want we hebben de heerlijke zekerheid van mensen die voldoende bevoorraad zijn.

Loopt het tegen vijven, dan trek ik onder het aan Vondel ontleende motto: ‘'t is zeurenstijd, zo zeuren helpen mag’ handig de fles open en we beginnen.

‘Ik voel me de laatste dagen zo moe...’

‘O ja? Hoe komt dat dan?’

‘Ik weet het niet, maar ik ben al moe als ik 's ochtends opsta.’

Enzovoorts.

Een complicatie rijst, als er andere mensen in de coupé komen. Hun reactie op de fles en de glaasjes is namelijk zeer uiteenlopend. Er zijn brave, doch zéér naïeve vrouwen, die zichtbaar denken dat het rode limonade is. Sommige oudere dames, die de vloeistof wél kunnen determineren, kijken misprijzend, doch vooral naar mijn vrouw, wat stoelt op het sinds Eva bestaande axioma: ‘Zo'n vent is nu eenmaal zo, maar jíj moest beter weten.’

Mannen van middelbare leeftijd reageren vrijwel zonder uitzondering eender. Ze kijken naar de fles en de glaasjes met de blik van iemand wie een enorm licht opgaat en zeggen tegen zichzelf: ‘Dat is een goed idee. Dat ga ik ook doen.’

Nou ja, die wijn komt wel op, maar het zeuren wil dan niet lukken. Je gaat onder het motto ‘Feind hört mit’ je woorden wikken. Dat echte bevrijdende, oeverloze mieren durf je niet. Want dáárnaar luistert er ter wereld maar een - je vrouw.