Allemaal onzin

Een nieuwtje

Ergens aan de rand der stad ging ik een sigarenwinkel binnen. Nauwelijks was het dorpse deurbelletje uitgerinkeld, of de schuifdeuren, die de zaak van het woonvertrek scheidden, werden opengeworpen, ten einde allerlei mensen door te laten.

Een dikke man wrong zich het eerst door de spleet, onmiddellijk gevolgd door een vrouw, twee jongetjes en een grijsaard, die zich met behulp van een groot aantal wandelstokken overeind moest houden. Terwijl de eerste achter de toonbank kwam, gingen de anderen voor de schuifdeuren op de plaats rust staan en keken mij aan met een merkwaardige, geamuseerde afwachting, als had ik beloofd enige schuine coupletten te zullen zingen.

‘Wel meneer, wat blieft u?’ vroeg de dikke nerveus.

‘Hú, die pa!’ riepen de jongetjes en wezen de dikke sarrig met de vinger aan.

De man bloosde en sprak verklarend tot mij: ‘Ziet u, vroeger was ik op kantoor, maar we hebben deze winkel geërfd en nu is-ie vandaag voor het eerst weer open, zodat het voor ons allemaal nog een beetje wennen moet.’

[p. 75]

Hij knipte onhandig het pakje open en gaf me de sigaretten. Toen ik 'm net in de mond gestoken had, kwamen de jongetjes in actie. Zij snelden op mij af en duwden, toen zij voor mijn voeten waren geraakt, elkander krachtig op zij. Het werd een hele twist.

‘Neen’, riep de ene, ‘ik mag vuur geven - vader heeft het beloofd.’ En hij haalde woedend een doosje lucifers uit zijn broekzakje. De andere jongen stond er al mee gereed en schreeuwde: ‘Niet waar! Jij hebt zo net die lange vent een vlammetje gegeven, laat mij nu deze dikke!’

‘Kinderen... kinderen’, riep de vader. Ook de grijsaard bracht iets schors te berde en zwaaide zelfs vergramd met een zijner stokken, zodat ik een ogenblik vreesde, hem te zullen zien neerstorten. Door het zo onverwacht opgeschoten incident in verwarring gebracht, stond ik daadloos met mijn sigaretje in de mond voor de toonbank, terwijl de jongetjes de zaak tot aan de rand van het handgemeen dreven. Vader, zwaar over de toonbank hangend, bracht ten slotte de gewenste arbitrage door te beslissen dat beide jongetjes mij hun vuurtje geven zouden, zodat ik de sigaret tweemaal in de vlam moest houden. Aldus geschiedde. De kinderen gingen voldaan naar moeder, de oude lachte tevreden en ik stapte, met mijn nu onmiskenbaar brandende sigaret in de hand, naar de deur.

‘Goeden middag’, sprak ik.

‘Goeden middag meneer en wel bedankt’, riepen ze met zijn vijven. Een spreekkoor.