De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 4]

‘Da's een kermiswagen’, zegt Wil.

[p. 7]

Bij grootvader en grootmoeder.

Zie je daar dien grooten tuin wel, naast de school?

Dat is de tuin van den bovenmeester.

Ze spelen krijgertje door de tuinpaden heen.

En zie je die twee kleine meisjes wel? Ze spelen krijgertje door de tuinpaden heen. Hard gaat dat hè? Rrrt, op een holletje!

Weet je, wie die kindertjes zijn? Dat zijn de

[p. 8]

dochtertjes van dominé Postma. De klein-dochtertjes van den bovenmeester. Van die meisjes zal ik je eens wat vertellen. Je hebt al wel gemerkt, dat Ze precies even groot zijn. En hoor 's, nu komt er iets heel leuks: ze zijn ook precies even oud. Als de een jarig is, dan is de ander ook jarig. En dan worden ze allebei zes jaar. Maar dat duurt nog een héele poos. De twee zusjes zijn altijd precies eender gekleed. ‘Dat hoort zoo’, zegt moeder, ‘omdat mijn meisjes tweelingen zijn.’ Leuk hè? Maar het is soms wel eens lastig. Want daardoor lijken ze nog véél méér op elkaar. Gelukkig héeten ze niet eender. Eén van de tweelingen heet Mathilde en de ander heet Wilhelmina. Maar niemand noemt ze zoo. Iedereen zegt Til en Wil. En nu zal ik je eens vertellen, hoe ze er uitzien.

Wil heeft blonde krullen met een grooten blauwen strik er in. En Til heeft precies zulke blonde krullen, ook met een blauwen strik er in. Wil heeft donkerblauwe oogen en Til heeft donkerblauwe oogen. Wil heeft blozende wangen nèt appeltjes, en Til heeft blozende wangen.

Wil krijgt kuiltjes in haar wangen, als ze lacht. En Til krijgt ook kuiltjes in haar wangen als ze lacht. En lachen doen ze o zoo vaak.

Weet je, wanneer ze allebei erg veel pret hebben? Als de menschen tegen Wil: dag Til zeggen

[p. 9]

en tegen Til: dag Wil. Dat vinden de tweelingen heel grappig - maar toch ook wel een klein beetje dom, geloof ik.

Ze zijn nu al een heele week bij grootvader en grootmoeder. Grootvader gaat elken dag naar school, omdat hij bovenmeester is. Wil en Til mogen nog niet naar school. Wel mogen ze met de kinderen spelen voor schooltijd op het groote plein. Maar als de bel gaat, moeten de tweelingen alléén spelen. Af en toe komt grootmoeder eens kijken. Want grootmoeder is een beetje bang. Weet je waarom? Grootmoeder is bang, dat haar kleuters achter bij de sloot zullen komen.

O, als ze daaraan denkt! Dan heeft ze geen rust meer in huis. Wil en Til wéten wel, dat ze weg moeten blijven bij die sloot vandaan. Ze hebben grootmoeder beloofd, dat ze gehoorzame kinderen zullen zijn. Een paar maal zijn ze heel achterin den tuin geweest. Niet alleen, maar met Aaltje, grootmoeders dienstmeisje.

Den eersten keer moest Aaltje rabarber snijden en die groeit juist vlak bij de sloot. En den anderen keer had een van de kippen uit de ren weten te komen. Die wandelde heel deftig in den tuin rond. Toen zijn ze met z'n drieën: Aaltje en de tweelingen de kip achterna geloopen. Bij de sloot heeft Aaltje toen de kip kunnen pakken.

[p. 10]

Til denkt wel eens: Ik wou. dat ik net zoo groot was als Aaltje. En Wil moppert soms: ‘Grootmoe is toch érg bang. hoor! 't Is bij de sloot juist zoo leuk.’

En dat is waar. Je kijkt, als je bij de sloot staat, een heel eind den straatweg op.

En daar rijden den heelen dag auto's en fietsen. Dat zien de tweelingen graag, zoo'n drukte. Maar het fijnste vinden ze de boerderij tegenover de sloot. Daar woont boer Welders met zijn vrouw en hun dochtertje Hillegje. De meisjes zijn erg blij, als ze met Aaltje mee mogen, boter halen op de boerderij.

Vrouw Welders vindt het wel aardig, als ze zooveel visite krijgt. ‘Zoo, zijn jullie daar ook weer eens’ lacht ze dan. En wil je de varkentjes nog 's zien? Als Hillegje thuis is, neemt ze de meisjes ieder aan een hand.

Want Hillegje weet natuurlijk overal goed den weg.

Dan bekijken ze de heele boerderij. Ze gaan naar den koeienstal en Hillegje vertelt, dat al die koeien namen hebben. En de kleine varkentjes wat zijn dat aardige dieren.

En o, die Hillegje durft zoo maar in het hok bij al die varkentjes. De moeder ligt languit in het hok en knort van pleizier. Maar het allerleukste is toch nog het nest met jonge poesjes.

[p. 11]

Daar zouden ze wel een uur bij willen staan. Maar Aaltje heeft zoolang natuurlijk geen tijd. Wel jammer!

Voor ze weer met Aaltje meegaan, krijgen ze van vrouw Welders ieder twee groote witte klonten, waar je heel lang op zuigen moet. Hè zoo heerlijk! En elken keer zegt de goede boerin: ‘Dag liefjes, kom maar 's gauw terug hoor. Kom maar 's gauw naar de poesjes kijken.’ Nou, dat willen ze o zoo graag!