Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 138]

Vrouw aan het venster

Staat zij 's avonds nog dikwijls voor het venster,
dat uitziet op de verlaten, grauwe straat,
leunt zij dan weer het voorhoofd aan dat venster
in een eenzelvig, neerslachtig beraad
van herinneren en droefgeestig herdenken
van alles wat komt en verloren gaat -
ligt weer een schaduw om de donkre oogen,
weet ik de woorden, gefluisterd door haar mond,
met zachte lippen, die nauwlijks bewogen
en een hart dat zoozeer werd gewond?
Weet zij waarom deze droomen vervlogen,
waarom een droom niet weer tot ons komt?

Als dan de lantaarns worden ontstoken,
de avondmist het asfalt glanzend beslaat,
heeft zij dan de oogen even geloken
als een, wien de liefste heimlijk verraadt,
om daarna, van elk erbarmen verstoken,
zich af te wenden van de leege straat,
totterdood toe vermoeid en gebroken.