Sonnetten voor Cynara

[p. 25]

XIX

Die eens zoo licht-gevoet de slingerpaden ging,
hij wist de weelden van prieelen en waranden
en de vervoeringen van snelle vrouwenhanden,
waaraan zijn minziek hart sinds het hem heugde hing;
die voor zoovelen - een lichtzinnig vreemdeling -
de flakkervlam was waar zij haastig zich aan brandden,
die nimmer omzag en, verbrekend alle banden,
zoo zorgeloos zijn tocht langs 's Heeren wegen ging -

Hij heeft den kemelsharen mantel omgeslagen;
steenbreek en distelplant staan langs het rotsig pad,
maar voor de eerste maal in al zijn levensdagen
speurt hij dat een met hem dien barren weg betrad
en hij ziet om en hoort: ‘Meen niet dat ik vergeet.
Zoo gij mij niet herkent, ìk ben 't, uw broeder Leed.’