Slordig beheer

[p. 9]

II

Van Amsterdam heb ik altijd gehouden.

Wanneer ik het Centraal-station verlaat overvalt mij altijd weer het gevoel, dat de jaren niet in deze stad doorgebracht verspilde jaren zijn geweest. Ik houd van het licht over deze stad; ik houd van de lucht daarboven, die er ruimer schijnt te koepelen dan over welke andere stad ook. Ik houd van de menschen die er wonen voor zoover ik ooit van menschen zal houden. Ik houd zelfs van de dooiende sneeuw in de straten van Amsterdam.

Zou het Vondelpark nog zijn gesloten? Eenigen tijd geleden liep ik met mijn neus tegen een gesloten hek op. Ik wandelde een eind op met Lucie, die ik in de stad was tegengekomen. Ik ken haar al jaren en jaren.

- Luister eens, zei ze plotseling, ik moet eens ernstig

[p. 10]

met je spreken... Ik maak me ongerust over je.

- Waarom?

- Je weet best wat ik bedoel.

Het bleek voor een deel de historie met Margreet te zijn, welke intusschen reeds geëindigd was. Voor een ander deel het feit dat zij dacht dat ik nog maar weinig uitvoerde. Dat mijn leven op niets uitloopen, verzanden zou, van kwaad tot erger gaan.

Ik heb haar toen gerustgesteld. Zeker niet geheel en al. Zij zegt dat ik een te slordig hart heb. Ik zou haar graag willen tegenspreken, maar hoe kan ik dat? Is 't niet juist om deze slordigheid te lijf te gaan, om dit slordig beheer te controleeren, dat ik hier zit te schrijven?

- Ik hoor altijd alleen maar verhalen over vrouwen en jou, zei Lucie, ik hoor zelden iets over je werk.

- Men zal het andere belangrijker vinden, veronderstelde ik.

- Flaùw!

Neen, heelemaal bevredigend was het gesprek niet. Wat Margreet betreft kon ik haar gemakkelijk geruststellen. Voor het overige was er veel juists in haar opmerkingen.

Ik hèb een slordig beheer over mijn hart gevoerd...