Greet zit aan de tafel. Ze kijkt hem scherp en bijna vijandig aan.
- Dag Greet, groet De Koorddanser.
De vrouw geeft hem zijn groet niet terug, blijft hem aankijken.
De Koorddanser reikt haar de krant, wijst het bericht aan:
- Lees dat maar 'es, meid...
De vrouw buigt het hoofd over het papier.
Het is stil in deze lage kamer aan de Bloedsteeg. De Koorddanser staat voor het venster, kijkt naar buiten. Een aardappel-wagen, een paar spelende kinderen en Corrie van nummer drie, die matten klopt...
Dan draait hij zich om naar de vrouw, die aan tafel zit. Ze staart voor zich uit met harde oogen. Haar gelaat is eenklaps oud, vermoeid en verlept.
- Hij had makkelijk weg kenne' komme', zegt De Koorddanser stil.
De vrouw knikt, staat moeizaam op; ze wrijft met de rechterhand langs haar oogen.
- 't Is altijd 'n rare geweest, antwoordt ze zacht als spreekt zij in zichzelf, nou... dan gaan ik maar 'es...
- De goeie, groet De Koorddanser en wendt zich weer naar het venster.
Achter zich hoort hij de deur dicht vallen.
Het begint te sneeuwen met trage, groote vlokken...
Auteursrecht onbekend