Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 316]
| |
 loff gegeven. Ga naar margenoot+
Dat onse mondt een sege-bede doet,
Is niet uyt tocht van yd’len hoogemoedt
Daer ’thert door wordt gedreven:
2 Is niet dat ons de al-verbreydtsche Faem
Den brom en roem van overwinners naem
Al-om drag’ op haer vlercken:
O! geen van sulcks daer ons het oogh op siet:
(Een waerdigh knecht heeft eygen eere niet
Ten doel van sijne wercken.)
3 Dit is de lust die hert en tonge leydt:
Dat uwe Trouw, dat uwe Goedicheydt
Niet langer leg’ in’t duyster,
Niet eeuwlijck roest’; maer in haer schoonste Schoon
Door spreeckb’re daedt sich glory-rijck vertoon’
En geev’ uw’ naem een luyster.
4 Want (o!) waerom, wanneer uw’ glory swijght, Ga naar margenoot+
Is’t dat de mondt des Heydens stoffe krijght
Tot dese trotse tale:
Waer nu haer Godt? haer Godt, soo eeren-rijck
Op hare tong? Waer salmen levend blijck
Van sijne Godtheydt halen?
5 Ellendigh volck, een proy der duysternis,
Ghy vraeght waer Godt, waer onse Godt nu is:
O domme narren-rede!
Hy is, (off’t schoon uw’ dwaesheydt niet erkent) Ga naar margenoot+
Daer ’tsterflijck oogh sijn stralen niet en sendt,
In ’sHemels hooge stede.
| |
[pagina 317]
| |
6 Den Hemel is’t daer hy sijn wooning houdt
En wat hy wil vol-uyt heeft in gewoudt.
Maer wat sijn Heyd’nen Goden? Ga naar margenoot+
Een lijdend stoff, van silver off van goudt;
Een ydel werck, van menschen handt gebouwt,
En hooger niet dan dooden.
7 Daer is een mondt, maer die geen spraeck en geeft; Ga naar margenoot+
Een oogen-paer, maer dat geen licht en heeft; Ga naar margenoot+
Twee ooren, maer geen hooren;
Een windt-verlaet, maer dat niet ruycken kan;
Een vinger-tuygh; maer ’traeckt geen dingen a’n: Ga naar margenoot+
(O kunst- en kost-verloren!)
8 Daer is wel voet, maer eeuwlijck sonder ganck:
Daer is een keel, maer nimmer geeftse klanck.
Als sy, soo oock haer maecker, Ga naar margenoot+
Soo oock elck hert dat sich aen haer vertrouwt,
En menigh mensch die’t dwase werck aenschouwt
Maeckt tot een Godt-versaker.
9 Maer nimmer ghy, o Israel, soo sot. Ga naar margenoot+
De vaste grondt van uw’ gelooff zy Godt,
Vw’ hulper, schildt en schutsel.
Aarons huys, in alles wat ghy doet, Ga naar margenoot+
Neemt Godt alleen ten steun-staf van ’tgemoedt;
Sijn kracht uw’ kracht en stutsel.
10 En ghy wier hert het goddelijck gesach Ga naar margenoot+
Ter wooning heeft; ’tzy wat u moeten magh,
Sta vast in’t Godt-vertrouwen.
Sijn hert tot ons. De liefd heeft sijn verstandt Ga naar margenoot+
De heugenis herbracht van onsen standt
Om segenrijck t’aenschouwen:
11 T’aenschouwen ons en ’theylige geslacht
Des Priesterdoms van Aron voortgebracht:
| |
[pagina 318]
| |
T’aenschouwen, die hem vreesen.
T’aenschouwen, (want sijn gunst is al-gemeen
Daer ’thert hem meent) t’aenschouwen groot en kleen;
Van hoog’ en lagen wesen.
12 Dit wenscht mijn ziel: Op u en op uw’ zaedt Ga naar margenoot+
Dael van den Heer een mild’ en volle maet
Van schoone zegeningen.
Den Heer’ die aerdt en hemel heeft gevlijdt Ga naar margenoot+
Zijt ghy, zijt ghy ten zegen toe-gewijdt:
O wenschelijcke dingen!
13 De heem’len, Godts. de aerd en haren kreyts Ga naar margenoot+
Heeft hy uyt sucht des milden goedicheydts
Den Mensch ter woonst gegeven.
Ach! in den doodt, int diep en eeuwigh Stil Ga naar margenoot+
En vandt sich noyt Godt-prijsens kracht off wil:
Die loven sal moet leven.
14 Maer wy, wien Godt genot van leven jont, Ga naar margenoot+
Wy sullen hem met rijcken zegen-mondt
In alles staen ter eere:
Ter eere staen, soo lang ’tnature lijdt;
Ter eere staen van nu tot aller tijdt:
Loff Gode, onsen Heere.
|
|
