Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
Den xvj. Psalm. 1 BEwaer my, Godt, my, die op u vertrouw, Ga naar margenoot+
En, in eenvoudt, vol-taligh uyt durff seggen,
Dat ick alleen u voor mijn Heere hou’;
Doch middeltijdts wel me’e kan overleggen, Ga naar margenoot+
Dat al mijn deuchdt, met alle Godtsdiensts saken,
V, saligh Heer, niet saliger kan maken.
2 Hierom heb ick mijn lusten omgekeert Ga naar margenoot+
Ten dienst van haer die ghy hebt uytverkoren
En metten naem van Heyligh Volck vereert.
’k Socht ware Deuchdt: doch die was al verloren. Ga naar margenoot+
Door Heete drift na selffs-verdichte Goden
Was Lieffde Gods al uyt het hert gevloden.
3 Een bitter wee is sulcker menschen loon.
Dies ick aen all’ haer pronck-Godtsdiensticheden
Geen deel begeer. my ijst haer beest-gedoon,
Haer bloedt-gequist, haer offer, haer danck-reden.
Daer’t waerheyt geldt sal ick haer naem niet spellen,
En op haer woort noyt vonnis laten vellen.
4 Godt is mijn Goedt, mijn Deel, mijn Erf, mijn Al, Ga naar margenoot+
Mijns herten steun. die my, en al dat mijn is,
Door nauwe sorgh, in wesen houden sal.
| |
[pagina 38]
| |
Hoe Lieff’lijck is’t dat Godt aen all’ de sijn’ is! Ga naar margenoot+
Wat schoonder lot heeft hy my toegeschreven!
O Hoogh gheluck daer ick toe ben verheven!
5 Loff, eeuwigh loff zy Gode, die my raedt, Ga naar margenoot+
Geleydt, bestuert, en richt mijn padt ter eeren;
Die sich des nachts in mijn gedacht in-laet,
En my, in stilt’, sijn heymenis komt leeren. Ga naar margenoot+
’tZy waer ick ben, ’tzy wat ick doe off pooge,
Altijdt is Godt in mijnes herten ooge.
6 Sijn hulp en gunst staen stadigh my gereedt.
Ick magh in kamp, maer sal ten ramp niet kommen,
Soo dat mijn hert, nu ick dat sie en weet, Ga naar margenoot+
Tot in sijn diepst’ met vreuchden is om-swommen.
Ick voel mijn tong, door vreuchde-rijckheyt, haken
Om Godes naem met spreken groot te maken.
7 Want ghy sult my, wanneer de laetste nood Ga naar margenoot+
Afbreeckt den draedt der sterff’lijcker naturen,
Niet laten zijn verslonden van een doodt
Die eeuwelijck en sonder endt sal duren.
’tIs waer, mijn vleysch sal inder aerde wesen,
Doch sonder oyt verderff’lijckheydt te vreesen.
8 Want ghy sult niet gedoogen dat het lijff
Des heyl’gen Ziels, soo hoogh by u in waerde,
In’t doncker graff een aes der wormen blijff,
Off immermeer wech-rotte in der aerde.
Ghy, Godt, wiens hant den sleutel draeght van ’tleven, Ga naar margenoot+
Sult my daer toe een open deure geven.
9 De mensche soeck, soo lang hy is, en leeft:
Tot volle vreuchdt en sal hy noyt geraken,
Soo langh sijn hert in’t Sterffelijcke sweeft,
En buyten u, o Godt, sich wil vermaken.
Ghy geeftet al, alleen, en t’allen tijden
Wat sal’gen kan, en waerlijck doet verblijden.
|
|