Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids

[p. 5]

Rijmdichtsche uytbreyding over den Psalter Davids. Eerste boeck.

Den eersten Psalm.

1   DEn wegh ter rust, van menigh hert gesocht,
Maer noyt te recht van aerdtsch vernuft bedocht;
Van veel’ in Schat off Lijffelijcke Weelden,
Van veel’ in Naem en trotse Eeren-beelden;
Van dees’, in Dit; van die, in Dat, verstaen,
Wijst mijn Gedicht den Wijsen soecker aen.

2   O! rijck van heyl, die, noch door boosen raet, ⁺
Noch all’mans doen, noch ledigh spot-gepraet,
Van’t saligh padt sijn gangen aff wil geven,
Maer aen Gods Wet (den spiegel van wel-leven) ⁺
Sijns zielen lust vol-willigh over geeft,
En grondt en mondt reyn opgeoffert heeft.

3   Gelijck een boom, aen d’open-luchtschen kant ⁺
Eens frischen beecks voordachtelijck geplant,

+ 1

+ 2

+ 3

[p. 6]

 

Ter rechter tijdt met vruchten is geladen,

 

En, onverwelckt, blijft staen in al sijn bladen:

 

Soo groeyt en bloeyt de Godt-geaerde mensch,

 

Soo vlijdt en vloeyt hem alle ding na wensch.

 

 

 

4   Heel anders is’t met haer wiens slim gemoedt, ⁺

 

Ontaerdt van God, niet jaeght na ’tware goedt:

 

Sy zijn als kaff, dat, van den vloer geheven,

 

Door d’yd’le lucht wordt heen en we’er gedreven.

 

Door recht gericht schaemt sich haer mommeschijn, ⁺

 

En houdt geen standt daer vrome t’samen zijn.

 

 

 

5   Schoon, nu en dan, de vrome, onbekent, ⁺

 

Gehoont, misloont, sijn stille dagen endt:

 

Godt, nochtans, siet, en looft en lieft sijn wandel.

 

Schoon, nu en dan, der Goddeloosen handel

 

Gesegent schijnt: het oogh dat alles siet,

 

Doet anders sien, en maeckt haer doen te niet.

+ 4

+ 5

+ 6