Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen
(1647)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 316]
| |
Sy stuyven rontom van hem heen
En moeten op de vlucht:
Gelijck een roock die eerst wat scheen
En weg dampt inde lucht.
Sy komen om met al haer maght.
Door onses Gods gewelt:
Gelijck het was by 't vuyr gebraght
Door kraght des viers versmelt.
Maer sy die minnaers zijn van deught
Op-rechte vrome lien
Die moet haer herte zyn door-vreught
Als sy Godts oordeel sien
Nu heft een vrolijck lietgen aen,
Daer Godt in sy geroemt.
Verheught en effent hem de baen:
Den Heer is hy genoemt.
Hy ist die heen sweeft op 't gewolck.
Al is sijn Hemel hooch;
Nochtans op al des wereldts volck
Hout hy altijd zijn oogh.
Daer siot hy hoe 't de wesen gaet.
En wat de weduw doet,
Wie datse me'e of tegen staet:
En quaet bewijst, of goet.
Die haer wel doet is vry van smert;
Die anders wordt geplaeght:
Hy toont dat hy eens vaders hert
Tot wees' en weduw draeght.
Daer merckt en acht hy op de pijn
Van 't kinderloose paer
Die hy wel haest te niet doet zyn
En maeckt haersaet vrucht-baer
Dan zietmen dat het eensaem huys.
Daer treurig wordt geleeft,
Van kind'ren woelt en al zijn kruys
Geheel vergeeten heeft.
Een mensche die in banden is,
En 's doots gevaer vast lijdt,
Verlost hy uyt zijn duysternis,
Iuyst op den reghten tijdt.
Wanneer het volck komt tot af-val
Vervloeckt hy haer het landt
En overweldt het heel en d'al
Met een onvrught-baer sandt.
Godt eertijdts doe ghy langs den hey,
In 't woest Arabisch rijck,
U volck voor heen tooght als geley:
Doen waert ghy wonderlijck,
d'Aerd' beefden tot in haeren gront,
Door bangheydt die sy leedt;
En voor dien Godt, heeft 's Hemels rondt
Van grooten angst gesweet:
De groote droppen vielen neer,
En Sina was onstelt
Voor Godt dien alder-grootste Heer
Israëls stercke helt.
Dus hebt ghy Godt wel een gedaen;
Maer nu soo koomt ghy soet,
Een over ons Heer laet ghy gaen
Een rijcken Hemel vloet:
Waet door het landt, voor heen verdort,
En jammerlijck geplaeght.
| |
[pagina 317]
| |
Genadig weer gesegent wordt
En schoone vrugten draeght
Op dat het soo voor al 't gediert
'tGediert 't welck koomt van dy
Van dy gemaeckt van dy bestiert
Een kleyne wooning sy.
De menschen, door ellendt bedroeft
Wort daer van u vergost
Het geen dat yeder een behoeft
Tot sijnen dranck en kost.
Wanneer de trompet ten allarme verweckt
En 't hert door vrees bevriest;
En ghy ons dan den doot ontraeckt,
En 't hert de vrees: verliest.
Dan krijgen de maegdekens Heerlijck stof
Tot een triumphisch liedt:
Dan spreecken haer heldere keeltgens ulof
Voor 't goe t van u geschiet.
De Koningen is haer hoop gegrondt
Op kracht van haer slag-oort,
En op haer onderling verbondt:
Nochtans sy moeten voort:
Sy moeten schandig op den loop;
En haeren rijcken buydt
Deylt onder haer den swacken hoop
Der stille maaghden uyt.
Of ghy een wijl ellendig duyckt,
En u ô! e'el geslacht
Een bangen slaep de ooghen luyckt;
En hebt noch staet noch pragt;
Of ghy bedruckt u neder set
In d'assche by den pot,
In 't aensight leelijck en besmet
Een yeder tot een spot:
Nochtans wanneer ghy uw vertoont,
O! uyt-gelesen schaer,
Soo wort u uytgenomen schoont'
De Werelt openbaer;
Gelijck eens duyven hals, als daer
Der sonnen glans op slaet,
Weer-schijnig glinstert en soo klaer
Als Goudt en Silver laet.
Wanneer dien Godt die 't al vermagh,
Die maght'ge Koningh sloegh
En nae den vreesselijcken slagh
Verstrooyden en verjoeg:
Doe weeck uyt sijnes volcks gemoet
De naght van droevigheyt,
Die door voor-gaende tegen-spoet
Daer over was verspreydt.
Doe lighten haer in haeren geest
Den soeten dagh van vreught,
Die 't hert eerst door 't gevaer bevreest,
Naer droef-heyt heeft verheugt.
't Gelaet eerst droef, ontverft verschrickt
Dat siet nu frisch en wit
Gelijck de snee van verre blickt
Die Salmons top besit.
Of Basan sich op haer geberght
Vermetelijck verheft
Of schoon zijn hooght de wolcken terght:
Godts berg die overtreft.
| |
[pagina 318]
| |
Godts berg is vrught-baer: die heeft gras
En voet soo menig kruyt,
En geeft soo menig e'el gewas
Dat op sijn toppen spruyt.
Godts bergh in sijn bevanck is wijdt;
En op zijn Heerlijckst 't sop
Woont Godt met lusten; en altijt,
Altijt woont hy daer op.
Wie telt, wie teltse altemael,
Godts stercke ruytery?
Telt duysent duysent duysent-mael:
't Getal komt noch niet by.
Is't wonder dat hy wonder wraght
(Die sulckeu Heyr bekeert?)
Op Sina?en met sulcke kraght
Noch by zijn volck verkeert?
Ghy zijt gestegen in de hoocht',
En hebt (een Heerlijck dinck!)
Gevangen, ten triumph vertooght
Die eerst een ander vinck.
Ghy zijt in Godts palleys geraeckt
Daer kreegt ghy uwen wensch.
En werdt met gaven rijck gemaeckt
Tot nutheyt van den mensch.
De gaven hebt ghy uyt gestort,
En yeder een vergont.
Iae 't volck oock dat soo hadt gemort
En u eerst tegen-stondt.
Soo dat hy die eerst tegen u
Hart-neckigh was sig buyght,
En die eerst vlughten, blijft, en nu
Van dij als heer betuyght.
Lof moet hem sijn lof dagh op dagh,
Dien Godt die wel verdruckt;
Doch als mens' niet meer lijden magh,
Oock uyt verdrucking ruckt.
Hy is een Godt die hulp verschaft,
Als menschen hulpe draelt;
Die als de mensch niet waght dan 't graft,
Den mensch het graft onthaelt.
Hy isset die zijn weer party,
Vervreemt van zijn verbondt
Het hooft te mortel slaet, als hy
Een slaef blijft vande sondt.
Het volck dat Godt tot volck verkoos
Dat spreeckt hy aldus aen,
Als 't droevig is en troosteloos,
Om troost te doen ontfaen:
Ick sal u uyt de slaverny
Waer in dat ghy nu treurt,
Uyt haelen; en u maecken vry;
Als 't eertijdts is gebeurt:
Gebeurt is aen het diepe Meyr;
Gebeurt is te Basan,
Doen ick u door braght met u heyr
En dwong u den tiran.
En als den slagh nu is gedaen,
Soo sultge uwen voet,
Root-verwig maecken, en doen ba'en
In uwes vyandts bloet.
Daer salmen sien dat menig hondt
't Bloet eer 't in d'aerde treckt,
| |
[pagina 319]
| |
Dat uyt vloeyt uyt sijns meesters wondt,
Graegh van het velt opleckt.
Heer die ons Godt en Koning zijt,
Hoe Heerlijck treckt ghy heen,
Met uwen staet die soo verblijt
Koomt naer u huys toe treen!
De schoon triumph en pompery,
Die m' u ter eeren houdt,
Wordt vande goeden op een ry,
Aendagtelijck aenschout.
De sangers gaende eerst voor uyt,
En lossen soet gesanck:
De speel-luy volgen, 't stem geluyt,
Smelt onder 't snaer-geklanck.
De maeghden dan, en haer gebom
Met sancks en klancks gerucht,
Door bromt de herten om en 't om
En hommelt door de lught.
Aldus, ist dat het lietge gaet,
Welcks re'en de slemme queelt
De Tamborijn den slag op slaet,
Het spel den toon van speelt.
Looft Godt nu al ghy Iacobs stam
Voor Godt soo lief en waerdt,
Dat hy u tot zijn volck aennam,
Uyt al het volck der aerdt.
Looft Godt en geeft hem sijne eer
Al die Godts kneghten bent,
In hem alleen voor uwen Heer,
En grooten meester kent,
Looft Godt daer 't looven meest betaemt,
By 't volck van Godt bemindt,
En met den waerden naem, benaemt,
Van sijn verkooren kindt.
Looft Benjamin wel eer soo sleght,
Maer nu door Godts weldaet
Uyt uwe kleynheyt op gereght
Tot een soo grooten staet.
Looft u ghy vorsten Napthali,
Ghy vorsten Sabulon,
Ghy vorsten Iuda en al wie
Godt oyt zijn land vergon.
U Godt Israël, is de geen
Daer ghy soo hoog door stijght.
Soo sterck door heerschst. hy ist alleen
Daer gy die kroon door krijcht
Al watter is bekennen wy,
O Godt dat is u werck:
Van uw is 't rijck en Heerschappy:
Daer om maeckt gy't ons sterck.
Ghy sijt het die het eerst begant
Volvoert het tot den endt:
Ghy sijt die ons den strijdt gewandt,
Blijft ons altijdt ontrent
Beschermt u stadt Ierusalem,
Als haer de vyandt naeckt,
Uyt uwen Tempel sluyt ghy hem
Dat hy daer in niet raeckt.
Dan salmen nienig Koning sien
Van 't een en 't ander lands
Die u sal gaven komen biên,
En doen sijn offerhant,
| |
[pagina 320]
| |
Nu werpt het volck sijn hooghmoet om,
Dat op ons schelten tiert,
En ongestuymig is en dom
Gelijck het wilt gediert:
Dat om ons heen als kalv'ren springt
En gaern had in den dwang
En tot ons in als stieren dringht
En maeckt ons 't herte bangh.
Verstroyt en jaegt den hoop uyt 't veldt
Die op sich selven staet:
Die sich op sijnen schadt en geldt,
Als op sijn Godt verlaet:
Die moedig op sijn schildt en sweerdt,
Treurt als den oorlogh slaept
En, in het strijden onverveert
Sijn rust, in onrust raept,
De vorsten uyt des Wereldts kant
Alwaer de Sonne gloeyt,
En 's menschen lichaem swart verbrandt,
En die de Nijl bespoeyt;
Die sullen op de reyse slaen,
En haer tot Godt-waert spoên
En bidden deftig voor hem aen
En Offerhande doen.
Ghy Koninckrijcken wijdt en groot
In naem en faem verbreydt.
En langhs den heelen aerden-kloot
Met landt en sandt verspreyt.
Singht Godt den Heer een lof gedight
Die boven d'Hemel sweeft;
Den Hemel van hem selfs gestight
Daer hy den donder geeft,
Den donder die geschat'ren koomt,
En toont sijns meesters maght
En maeckt wel't stoutste hert beschroomt,
En sijnen Heer geacht.
Wat voorspoet dat u ooge siet,
Of in of uyt den strijdt:
Wat daden datter sijn geschiet
Of voor of in dees tijt:
Al wat u hert bedencken kan
Van glory maght en goet
Geeft hem alleen de eer daer van
Die 't altesamen doet.
Israël ist, daer hy betoont,
Wat voor een Godt hy is,
Israël daer hy stadig woont,
Als in sijn erffenis.
Dewelcke sijn't, daer hy verklaert
Wat dat hy heeft voor sterckt,
En sijne Godt-heydt openbaert
Door 't wonder dat hy werckt.
Godt toont alom sijn Majesteyt,
Maer in sijn Tempel meest,
Een heylige ontsaghlijckheydt
Bevangt daer 's menschen geest.
Van hem koomt maght en goede spoet,
Die is of wesen sal:
Van hem koomt kracht en goeden moet:
Van hem soo komt het al.
Niet voor die geen die hem verlaet
Op 's Werelts valschen schijn
| |
[pagina 321]
| |
Maer die op Godt gestadig staet
Gepresen moet Godt sijn.
|
|