Over den XLII. Psalm.
EEn dorstig hert dat voor de Honden vliet,
Verlangt soo seer na 't versche water niet,
Als mijn gemoed, dat troost van u verbeydt,
Na u mijn God, inwendig sucht en schreyt.
Gods reyne minn' heeft my op 't diepst geraeckt,
Soo dat het hert gestadig dorst en haeckt,
(En in de Liefd hem selfs geen maet en heeft)
Na mijnen God, dien God die eeuwig leeft.
Ay my, wanneer? wanneer sie ick dien dag
Dat ick mijn God sijn aen-schijn schouwen mach?
Een droef geween dat my de wangen net,
Is dag en nacht in plaets van mijn bancket:
Om dat men vraegt: u God waer is hy nu?
U God en troost, waer-om verlaet hy u?
Maer als 't gemoedt weer-om aen u gedenckt,
En uwe gunst den geest te voren brengt;
Soo voel ick troost (daer druck van 't hert door glijdt)
In 't voor-gepeyns van dien gewenschte tijdt;
Dien blijden tijdt! wanneer 't gebeuren sal
Dat ick eens keer en 't volck, sterck in getal,
Met lof en danck, en heugelijck geschrey,
Na Godes huys sal wesen mijn geley.
Reyn minn' tot God maeckt dat ick dick-wils steen,
En in mijn hert uyt-spreeck al sulcke re'en:
Waer-om, mijn Ziel, zijt gy soo ongerust?
Waer-om versterft al-uwe vreuchd en lust?
Wacht troost van God; dien ick (ick ben 's gewis)
Noch loven sal, als 't quaedt geeyndigt is.
Dees hoop verquickt en geeft een moedt in 't hert,
Dat nu (helaes!) door-droncken is met smert:
| |
Dees hoop houdt op. Al moet ick ballinck gaen
In Hermonim, langs henen de Iordaen,
En nu (ach my!) een treurig Pelgrim zijn
Die eensaem dool door bergen door VVoestijn:
Dees hoop geeft kracht, of 't schoon nu al mis-luckt,
En my de ramp soo ongenadig druckt,
En soo benert, gelijck een diepe vloet,
Door 't slaeg gegolf den swacken oever doet,
Siet my mijn God maer eens genadig aen,
De nacht van druck, die moet dan haest vergaen.
Troost is na by. Gods groote goedicheyt
Is my van God goed-gunstig toe-geseyt.
Dies my noch nacht, noch sorg, noch eenig ding
Belet sal doen dat ick sijn lof niet sing,
En mijn gebedt na mijnen God niet sen',
Door wiens gena ick noch in 't leven ben.
Hoe meenig-mael spreeck ick tot God, en ween:
O gy mijn stut, en vast gegronden steen,
VVaer-om doch is 't dat ick soo treurig gae,
En mijn party tot een bespotting stae?
VVaer-om (eylaes!) is 't dat gy mijns vergeet?
't Is als een doodt die my 't gebeente vreet,
En als een vuyr, dat my van binnen brandt,
Als (dag aen dag) mijn trotser en vyandt
Mijn staet belacht, en vraegt uyt bitter spot:
VVaer is hy nu, dien gy vertrout, u God?
VVaer-om mijn Ziel, zijt gy soo ongerust?
VVaer-om versterft al uwe vreuchd en lust?
VVacht troost van God: dien ick (ick ben 's gewis)
Noch dancken sal als 't quaedt geeyndigt is.
Een Christen die God suyver mint,
Als hy sijn hert onrustig vint,
Soo is de lichting van sijn pijn:
Met God, en sonder wraeck te sijn.
En Christen als hem noodt om-ringt,
En hem sijn vyandt volgt en dringt,
Die heeft noch wapen, noch geschut,
Daer hy 't gewelt met van hem schut:
Geen ding daer hy sijn troost op set,
Dan op sijn God, en sijn Gebedt.
Of doet hy som-tijdts noch yet meer,
De tranen tot den Hoochsten Heer,
Dat is sijn alder-scherpst geweer.
|
|
Auteursrechtvrij