Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

[S' Menschen sterven, in sich selven]

Sang:

S' Menschen sterven, in sich selven,
In te sien als goet,
is de wijsheydt gaen bedelven
in een wijs gemoet.
uyt eyghen aerdt geeft Dood,
Heyl noch lusts gewin,
Haer stant, van alles blood,
Heeft niet sa-

[p. 101]

Aenmercking des doods.

Wat is de Dood, als Dood, en een gantsch nietigh wesen,

Een levende Hont, wort voor een doode Leeuw gepresen.
'tGeen op d'aen-merckinge, des Doods, hier wort verclaert,
Is na mijn oordeel schoon, en dobbel lesens waert.

[p. 102]

lighs in.
Sy is (ick beken't)
Wel het Ende van Ellend:
Maer gheen salig end.
2.
Heyl te hebben, kan niet wesen

Sonder heyls geniet.

In 't uyt-wesig doode wesen

Wie geniet daer yet?

Het Leven is de grond

Van Genietenis,

Doch daer noyt heyl uyt stond

Waer geen Weten is.

In Heyl of Heyls schijn,

Moet van lust of van on-pijn

Waen of Weten zijn.

3.
In de Dood en is geen Weten:

(Na de Wijs' ons seyd)

't Dood sijn selfs, dan Rust te heeten,

Is groot onbescheyd.

Des menschen Slaep ('t is waer)

Draegt den name me'e

Van Rust, en nochtans daer

Heeft geen Wetenste'e

Maer door-grond de re'en:

't Slapen waer geen Rust (ô neen)

Waer 't geheel alleen.

4.
Volgden op den Slaep geen Waken,

Soo waer Slaep geen Rust:

Maer nu is 't natuyrs vermaken

En begeerde lust,

Om dat de mensch, versterckt

En verquickt in le'en,

Des rustens vruchten merckt

Als de Slaep is heen.

Maer des doodes staet

Die gants geen genot en laet,

(Ver van Rust) is quaed.

5.
Eenen Hond (soo seyd de Wijse)

Die noch is en leeft,

Is meer dan een Leeu te prijsen

Die geen leven heeft.

Den Dood, blood in-gesien

Sonder anders meer,

Rust noemen, lijckt mis-schien,

Maer 's geen wijse leer.

Die'r Soo na verlangt,

Is als die 't hert aen yet hangt

't Welck hy noyt ontsangt.

6.
Dit 's een klaer en naeckte sake,

Die elck vaten kan.

Waer van daen nochtans het haken

In schier yeder man,

Om eere, naem, en lof

t'Hebben na den dood?

Recht of het doode stof

Yets daer van genoot;

[p. 103]

 

Recht als bracht een woort

 

Daer men noyt den wind van hoort,

 

Heyl en vreugde voort.

 

7.

 

'tIs of over-botte botheyd;

 

Of, kan 't niet geschie'n

 

Dat een mensch, niet heel in sotheyds,

 

Niet sou' beter sien;

 

Soo moet'et zijn om dat

 

d'Onverganck' lijckheyd,

 

Natuyrs begeertsten schat,

 

Soo haer glans verspreyd

 

Dat de Mensch (schoon blind

 

Op het pad waer langs m' haer vind)

 

Selfs haer schadu mint.