Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijZang: Gaillarde la Belle. Of: De schoonste die my, &c. Of: Na dien het bitter gaet voor 't zoet. Pag. 113.I.
NOch leeft en werckt hy de macht
Der duysternissen heeft:
Noch leeft en werckt
Om overwinnen geeft:
| |
[pagina 510]
| |
Noch dorst de Menschen-moorder al na bloedt:
Noch blijft Mensch-behouder even goedt. Wat noodt, of ons een stercke vyandt moet,
Als een veel stercker vriendt ons hulpe doet?
II.
De Satan kreegh (niet lang gele'en)
Hier in ons Vader-landt
't Verkeert-geleerde rot by een,
Stout op de Aerdtsche handt.
Wat zagh men daer? o! over-snoode list!
De waerheydt wierdt voor leugen gevonnist.
Wat quam daer uyt? o! al te leelijck stuck!
Voor 's waerheyds volgers veel vervolg en druck.
III.
d'Onnoozelheydt vondt nieuwers heul;
Schijn-deughdt hadt 't volck verleydt;
Onwijzen yver was de Beul.
Van Satans listigheydt.
De deur ging op voor alle hoon en smaedt,
Voor bitt're spot, belastering, en haet.
Wat meer? Men bandenz' uyt, men bandenz' in,
Die niet en wilden naer des Scheur-geests zin.
IV.
Op 't leeren uyt Godts Heyligh woordt
Stelt menigh mensch wel straf:
Maer waer is ooyt van mensch gehoort
Die 't herte Wetten gaf?
Nochtans gingt doe alzoo. Wat durf het vleysch!
Beloft' van 't woordt te zwijgen was den eysch;
Die niet met Schrift beloven wou', moest gaen,
En lijden straf eer 't waen-quaedt was gedaen.
V.
'k Hiel my verscholen, of misschien
| |
[pagina 511]
| |
Van Godt moght zijn vergost,
Dat ick van d'haters niet gezien,
Die keur ontvlieden kost:
('t Is reden dat een Christen 't lijden mijdt, Zoo lang het mijden met Godts wil niet strijdt.)
Doch al vergeefs. en school ick 't dage-licht:
Haets oogh ziet scherper dan des lijfs gezicht.
VI.
Uyt d'oogh, maer uyt het herte niet,
Wierd' ick door Schrift gedaeght;
Vaeck by de mijne na bespiet,
En scherpelijck gevraeght.
'k Hiel my bedeckt. Doch wie is 't die we'erhoudt,
Wanneer de Heer zijn knecht na 't kruys-padt stouwt?
Ten toon wierd' opentlijck gestelt mijn naem:
't Was schandigh; doch een schandt die 'k my niet schaem.
VII.
Oproerigh noemd' en schreef men my;
't Schrift stondt op poort en straet;
Met plegers van boosdadery
Stondt ick in eenen graedt.
't Gebodt en eysch was, dat ick my moest spoên
Om binnen zeker tijdt beloft te doen:
Beloft, dat ick Godts woordt niet spreken zou', Of Balling gaen moest, zoo ick niet en wou'.
VIII.
't Gerucht van zulcken nieuwen ding
Quam tot mijn ooren snel:
't Niet komen, was mijn weygering
Van haer godtloos bevel.
Wat was het eyndt? 't Hert dat ten quade neygt,
| |
[pagina 512]
| |
Doet zelden beter dan het heeft gedreyght.
't Gedreyght ongoddelijck vonnis wierdt gevelt:
Wie wacht na recht, daer 't recht hangt aen 't geweldt?
IX.
Dus moest ick door den kruys-wegh heen;
Doch die 'k alleen niet tradt.
't Is beter met Godts volck gele'en,
Dan zonden-nut gehadt.
Maer noch zoo ging de Blintheydt dommer tredt:
Groot geldt (o schandt!) wierd' op ons lijf gezet. Wat raedt? Religy-haet wordt zelden mat,
En heylloos-heyl'ge bloedt-lust nimmer zat.
X.
O landt! o landt! waer in wel eer
De waerheydt herbergh vondt:
Hoe doen schijn-deughdt en valsche leer
U slapen in de zondt!
Ghy meynt ghy zijtze quijt die konden scha'en:
Maer (laes!) ghy queecktze op die u verra'en.
G'hebt in-gezwolgen: Maer (ach we!) fenijn.
G'hebt uyt-gebraeckt: Doch uw's ziels medecijn.
XI.
Of ghy schoon 't hert te vreden stelt;
Al heeft uw oor een stop:
Daer is een die de tranen telt,
En schrijft de zuchten op.
Der vromen pijn doet Gode zelver wee.
Ach! wist ghy wat'er dient tot uwen vre'e!
Groot leedt geschiet van u aen menigh man:
Maer 't grootste leedt doet ghy u zelven a'n. XII.
Adieu, ick ga. doch ga met vreughdt:
| |
[pagina 513]
| |
Maer u naeckt ongeval.
Ick ga uyt dy; maer 't loon van deughdt
Blijft en volght over al.
't Aerdtsch Väderlandt te missen valt hem licht,
Die 't Hemelsch, klaer heeft in zijns herts gezicht.
Adieu, ick ga; en wensch dat Godes roe',
Wanneerz' eens komt, u d'oogen open doe.
XIII.
Uyt 's hertzen grondt, Heer, danck ick dy,
Dat ghy my waerdigh kent,
Dat ick om uwen name ly.
O! welkom wat ghy zendt.
't Is waer, 't en is noch maer een kleyn begin:
Maer, wilt ghy, 'k wil dien wegh wel verder in. Maeckt my, is 't uwe goedtheydt aengenaem,
Tot meerder waerdigh, doch daer by bequaem.
XIV.
Als my somtijdts mijn eygen kracht
En 't schrick'lijck kruys in-valt;
Een snellen angst schiet door 't gedacht,
En 't bloedt om 't hert bestalt:
Maer als ick denck wat kracht uw kracht wel eer
In zwacke menschen wracht, verquick ick we'er;
En als ick vindt hoe trouw ghy zijt en goedt,
Beschanst de ziel haer we'er met nieuwen moedt.
XV.
Ick weet wel, Heer, (en zegh u danck
Dat ick het waerlijck weet)
Dat uw's Rijcks waerden inneganck
Is door veel kruys en leedt;
Ick weet oock mijns vermogens nietigheydt:
Nochtans 'k wil volgen alwaer ghy my leydt.
| |
[pagina 514]
| |
Geen noodt te groot, zoo ghy maer mede gaet.
Geen leedt te wreedt, zoo ghy maer by en staet.
XVI.
't En is maer slecht Soldaten werck
Dat ick als noch uyt-recht:
Doch die in 't kleyn is trouw en sterck,
Is u een waerde knecht.
Daer is wel strijdt, maer noch niet totten bloed'.
'k Bekent. doch brengt my verder, vindt ghy 't goedt.
Een goedt gemeyn Soldaet, gebracht te veldt,
Heeft hy maer hulp en tijdt, wordt vaeck een Heldt.
XVII.
Hoop' op uw hulp, is de pylaer
Die 't hert in hope stijft.
'k Verbidt geen kruys, hoe groot en zwaer,
Zoo ghy maer by en blijft.
Maeckt dat de Geest, die moedt van verren geeft,
Na-by de zelve moedt en meerder heeft;
En 't hert, wanneer my kruys bescheert mogt zijn,
Door 't g'loof zich harde tegen alle pijn.
XVIII.
Uw Heyl'gen, op Aerdt verspreydt,
(Verspreydt, en niet bekent)
Weest die oock met uw goedigheydt
Genadighlijck ontrent.
Blijft daer gedurighlijck in lijden by,
Op dat haer lijden niet vergeefs en zy;
Op dat haer lijden nooyt en zy besmet
Met yet dat strijdt met des wel-lijdens Wet.
|
|