Stichtelijcke rijmen

Psalm CXLVII.

LOoft Godt den Heer: want hy is lovens waerdt,
En 't is een heerlijck dinck van zijnen lof te spreken.

Ierusalem, eertijdts zoo hoogh vermaerdt,

Maer na zeer fel verwoest, doet hy we'er 't hooft op-steken.

Hy bouwtze op, en 't volck daer uyt verjaeght,

Oock hier en daer verstrooyt, in verr' en vreemde Landen,

Brengt hy te saem, en die 't hert is versaeght

Geneest hy hare pijn, en lost haer hare banden.

Het klaer gesternt, aen 't hooge Firmament,

Telt hy van een tot een, en noemt het met zijn namen.

Zijn sterckt is groot, zijn macht is zonder endt:
En geen vernuft zoo kloeck, dat daer van 't endt kan ramen.

't Ellendigh volck vertroost en helpt hy op,

Wanneer het hert maer kleyn, en tot hem is genegen:

't Hoovaerdigh volck druckt hy den grootschen kop;

[p. 408]

 

Gelijk hy 't lage mint, zoo staet hy 't hooge tegen.

 

Zingt dan den Heer, zingt al die zingen kondt,

 

En laet uw hert voor hem zijn danckbaerheydt verklaren.

 

Looft hem, en zingt, alleen niet met den mondt,

 

Maer laet'er zich 't geklanck van 't Harpen-spel met paren.

 

Hy deckt en neemt den Hemel uyt ons oogh,

 

Door zwaer en zwart gewolck; en zendt ons zijnen zegen

 

Die 't landt bevocht, als 't dorstig is en droog,

 

En geeft de Bergen gras door een bequaemen regen.

 

't Gras-gierigh Vee beschaft hy zijne spijs;

 

En voedt in zijnen nest den ongepluymden Raven,

 

Die tot hem roept; (nature maeckt hem wijs.)

 

Hy past op sterckt des Paerdts, noch op zijn moedigh draven.

 

Hy heeft geen lust aen yemandts kloek gebeent,

 

Of vaste lijf, verzien met ongemeyne krachten:

 

Maer zijn vermaeck, en die hy gunst verleent,

 

Zijn die, die hem ontzien, en op zijn goedtheydt wachten.

 

Prijst dan, o prijst, Ierusalem, prijst Godt:

 

Want hy is u een Heer, uw Toornen een bezorger;

 

Uw Poort' een sterckt' en on-opdoenlijck slot,

 

En binnen uw begrijp 't geluck van yder borger.

 

Hy geeft en zendt rondtom in uw gebiedt,

 

Het kostelijckste goedt, den aengenamen Vrede,

 

Hy is 't die u met voedtzaem Koorn verziet;

 

d'Al-gevende Natuur die luystert na zijn rede.

 

Hy zendt den snee, die vlockigh neder valt,

 

En strooyt den scherpen rijm, gelijck als assche neder.

[p. 409]

 

Hy geeft den vorst, daer 't water door bestalt.

 

Wat staet'er voor de kouw' van 't felle winterweder?

 

Is 't zijnen wil, en spreekt hy maer een woordt,

 

Terstont versmelt het ys, en laet het water schieten:

 

Zendt hy den windt uyt eenigh warmer oordt,

 

Terstont zal 't water gaen, en 't oude vlieten vlieten.

 

Zijn woordt en Wet, waer in zijn Rechten staen,

 

Heeft hy aen Iacobs huys verkondigt en gegeven,

 

Geen ander volck heeft hy zulcks ooyt gedaen,

 

Geen mensch van al de geen die op der Aerden leven.