Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 322]
| |
En raeckt het al te samen niet.
Om dat hy Godt, die meerder is dan al wat dat'er is en leeft,
Tot zijnen troost en steunsel heeft.
Geen ding zoo wis. En ick nochtans, door 't valsch besluyt van my gemaeckt,
Was op den dool-wegh schier geraeckt.
Het smerte my, doe ick 't gezicht op d'opgeblaze Booze sloegh,
En zagh hoe haer 't geluck toe-loegh.
Het avontuur dat wanckel is, en yeder een zoo licht verrast,
Is haer (docht my) getrouw en vast.
Een ander wordt gezieckt, geplaeght; zijn korte leven valt hem bang:
Zy zijn gezondt, en leven lang.
Een ander koomt in ongeval, en slijt zijns levens tijdt in druck:
Op haer en hecht geen ongeluck.
Een ander zucht zoo veel gezuchts, en weent zoo menigh droef geween:
Haer leven vloeyt haer zachtjens heen.
Dit baert in haer de hovaerdy, daer 't hert hem zelven in verblindt,
En recht als met een kleedt omwindt.
In d'overlasten die zy doen, na haren hoogh-verwaenden zin,
Flatteren zy haer zelven in.
De oogen puylen haer van vet, en aen haer lijf tuyght yeder lidt
Wat weeld en trots haer hert bezit.
Geen ding zoo hoogh, of 't luckt haer al. Al wat zy dencken en bestaen,
| |
[pagina 323]
| |
Zoo haest gedacht, zoo haest gedaen.
Al wat zy zien, 't is haer te slecht; 't vernoeght haer niet, en in haer oogh
Is niemandt, dan zy zelver, hoogh.
Zy spreken quaedt van alle ding, en van haer stoute spotterny
Is oock den Hemel zelfs niet vry.
Haer woordt heeft by de menschen macht, haer reden die valt aengenaem,
Recht ofze van den Hemel quaem.
Het volck vloeyt haer, als water, toe, en schouwtze aen als Aerdtsche Goôn;
En bidt schier aen voor haren throon.
De vrome zien 't; en zijn verbaest! en dencken in haer hert: Wel hoe?
Ziet Godt dit al, en laet hy 't toe?
Heeft hy ook van den vromen Mensch, die hier zoo laegh verschoven werdt,
Wel eenigh dencken in zijn hert?
Dat 's immers volck dat Godloos is, en niet en past op Godts bevel:
En nochtans gaet het haer zoo wel.
Zy hebben geldt, zy hebben goedt, zy leven hier gerustelijck,
In leêgheydt, en wellustelijk.
Wat baet het vrome leven dan? wat helpt het onbevleckt gemoedt,
En dat men niemandt quaedt en doet?
Waer toe dan zoo veel leedts gele'en? waer toe, helaes! dan alle daegh
Te schromen voor een nieuwe plaegh?
Ick hadt schier oock alzoo gezeyt, en haer, uyt onverstandt, geslacht,
| |
[pagina 324]
| |
Maer ick verbeet my zelfs, en dacht:
't En is niet alles goedt dat goedt; niet alles quaedt dat quaedt gelijckt,
Na 't oordeel dat de Werelt strijckt.
Waer 't anders: al Godts heyligh volck, van welcker lijden dat men leeft,
En waer Godts volck dan niet geweest.
Ick maeckten mijn gedachten moe', en hadt zoo gaern den grondt gevat,
En 't recht verstandt hier van gehadt:
Maer al vergeefs. 't Was my te zwaer, en schampten op de zinnen af,
Tot dat ick my tot Godt begaf;
En in-tradt in zijn Heylighdom; daer uyt zijn Woordt my wierdt geleert,
Hoe wonder dat het met haer keert.
Daer zagh ick, Heer, hoe ghyze stort; hoe los en onvast datze staen,
En plotzelijck te gronde gaen.
Hoe gaen zy doch zoo haest te niet, het hert is haer door-treft met schrick,
En eynden in een oogenblick.
Haer wezen is als eenen droom, die in den slaep wat wonders schijnt,
Maer als m'ontwaekt, daer he'en verdwijnt.
Dat groot geleeck, is niet met al; dat eerst gevreest wierdt, wordt belacht;
En dat m'eerst prees, daer na veracht.
Eylaes! hoe wee is my in 't hert, dat ick voor u, ghy wijze Godt,
My heb gedragen als een zot;
En 't domme Vee by na gelijck, heb van der dingen eyndt en loop
| |
[pagina 325]
| |
Geoordeelt met den dwazen hoop;
En met mijn al te kleyn verstandt, (niet ziend' op 't geen dat was, maer scheen)
Ben in uw oordeel in-getre'en.
Nochtans hoewel ick tegen u met mijn gedachten heb gefaelt,
Ben ick van u nooyt af-gedwaelt.
Ick hang aen u, hoe dat'et gaet, ick hou' my altijdt vast aen dy,
Want ghy houdt u altijdt aen my.
Ghy zijt my altijdt by met raedt, ghy zijt my altijdt by met kracht,
Daer ick tot Eer door wordt gebracht.
Wanneer ick u maer hebben magh, zoo is my al de rest onwaerdt,
En pas op Hemel noch op Aerdt.
Of 't lichaem al uyt-teeren moght; of 't hert zijn kracht al heel ontging,
En boven 't hooft de doodt al hing;
Ghy evenwel, ghy zijt het, Godt, daer ick op sta, en hoop op schep:
Ghy zijt het al wat dat ick heb.
Wie van u wijkt op zulken wegh, die niet van uwe wegen is,
Dien is den ondergang gewis.
Want ghy doodt elck die u begeeft, en, als een vrouw haer man verlaet,
Van u tot vreemde Goden gaet.
Het alderbeste dat ick kan, mijns herten alderhooghsten lust,
Mijns Zielen alderwiste rust,
Dat is, dat ick aen Godt my hou', en mijn betrouwen op hem stel,
En zijne daden voort vertel.
| |
[pagina 326]
| |
Een Christen, als hy zijn gezicht
Begint te slaen op Godts gericht,
Of hem de wraeck schoon beuren moght,
De wraeck wordt niet van hem gezocht:
Godts wraeck, en 't angstigh herts-gewroegh,
Die zijn hem meer dan wraecks genoegh.
Ja als hy ernstigh merckt op 't endt
Dat Godt de booze over-zendt:
Dunckt hem haer oordeel groot en zwaer:
In plaets van wraeck bidt hy voor haer.
|
|