Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 251]
| |
Zang: Doulants Almande.
DOor Eygen-liefdes opgeweck,
Dat [ste]edts herte by is,
Koomt licht-geraecktheydt; een gebreck,
Daer niemandt schier van vry is:
Door licht-geraecktheydt, toornigheydt;
Die of in 't herte smoockt
En haet broeyt, of, indienze scheydt,
In daed' of woord' uyt-roockt.
Hier weert zich menigh mensche:
Meest
| |
[pagina 252]
| |
 met een ledigh wenschen;
Somtijdts oock door een vast opzet;
Somtijdts door overlegh
Van Philosophen raedt en wet:
Maer 'k weet ons nader wegh.
2. Betracht de Lesz', ons voor-geleyt
Van Godts hoogh-waerde Zone:
Laet ongeveynsd' Ootmoedigheydt
Uw's zielen grondt bewoonen.
Waer d'eerste aendrift wordt gestuyt,
Is van qua' buy geen noodt.
En 't quaedt moet heel ter herten uyt
Als ghy zijn wortel doodt.
Hooghmoedt is Gramschaps ader:
Daer die ruymt, ruymt te gader
Het nest van toorn, wraeck, en gekijf,
Met al wat rust verderft.
Dan heeft de rust eens wis verblijf
Wanneer qua'e lust versterft.
3. Dat ghy uw toorn beklaeght, bezucht,
En anders wenst te wezen,
Is maer een ydele toe-vlucht.
Qua'e zalf doet niet genezen.
Dat ghy een vast voornemen maeckt,
| |
[pagina 253]
| |
Is, of gelijckt, noch yet:
Maer als de pijl noopt wit en raeckt,
Wat baet het staêgh geschiet?
Toorns uyt-berst willen keeren
Door Philosophen leere,
Is zoo ver wel: maer (laes!) 't verstandt,
Licht loom en ongereedt,
Heeft steeds de re'en niet byder handt:
Meest leytm' al eer men 't weet.
[4.] Der Philosophen, raeckt het breyn;
Maer Christi Lesz', het herte.
Die ziele van qua'e tochten reyn,
Voedt zond noch zonden-smerte.
Waer reden maer het breyn bevat,
Daer kan geen wisheydt zijn;
Daer koomt geen werck, of koomt'er wat,
't Is sober, en met pijn.
O leer van onzen Heere!
Die 't quaedt zoo wis kondt weeren:
Ghy toont, dat 't geen 't welck onbezint
En zot den zotten is,
Haer wijste wijsheydt overwint
Als 't licht de duysternis.
|
|