Stichtelijcke rijmen

[p. 217]

Ootmoedigheydts Lof.

Zang: Forsters Droom. Of: Phoebus is lang, &c.
I.

MAeck, mijn snaren, een geklanck

Dat de zinnen kan vervreughden:

Zingh, mijn keel, een nieuw gezanck,

[V]an een Deughdt, de schoonst' der Deughden;

Van een Deughdt die Ootmoet hiet,

Daer men 't voor-beeldt klaer van ziet

In hem diez' ons gebiedt.

[2.] Hem, die, nu der Heeren Heer,

Diep in ootmoet ne'er gestegen,

Heeft der eeren hooghste eer

Door vernederingh verkregen.

[p. 218]

 

Al wie, zat van aerdtsche min,

 

't Hemelsch zoeckt met hert en zin,

 

Moet dezen wegh oock in.

 

3. Door Ootmoet en Ned'righeydt

 

Wordt de hooghste Hooght' gevonden:

 

('t Hert door hoogheydts lust verleydt

 

Blijft hier vast om laegh gebonden.)

 

Hoe de leeder die hoogh gaet,

 

Lager in de aerde staet,

 

Hoe minder datz' omslaet.

 

4. Ootmoet leydt niet, in, het lijf

 

Met onnoodigh quaedt te quellen,

 

Noch in 't waen-heyligh bedrijf

 

Daer veel menschen Deughd' in stellen.

 

Deughdt hanght niet aen 'smenschen breyn:

 

Maer Godts heyligh Woordt alleyn,

 

Is Leers en Deughdts Fonteyn.

 

5. 't Is oock d'Ootmoet niet die geldt,

 

Dat men (om in zondt te blijven)

 

Zich, als rechts, ootmoedigh stelt,

 

En zoo zondigh gaet beschrijven

 

Of men staêgh moest zijn in zondt.

 

Dit 's geen Deughdt, maer leugen-vondt,

 

Op Ootmoets schijn gegrondt.

 

6. Ootmoet leydt gants niet in schijn,

 

Oock niet heel in slechte kleeden:

 

uyt het hert, daerz' in moet zijn,

 

Moetze stralen door de zeden.

 

Schijn-deughdt krijght wel 't lijf tot haer,

 

Maer Deughdt, lijf en ziel te gaer;

 

In 't hert, en openbaer.