Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijZang: Spgniolette reformé. I.
MYnen geest voel ick my dringen
Tot een
| |
[pagina 17]
| |
 vrolijck Liedt.
Vrolijk mag de mensch wel zingen,
Als't in God geschied.
Hoe kan hy vreugd' bedecken
Die na lang zoecken vind?
't Moet al na vreugde strecken,
Als 't hert heeft dat'et mint.
2. 't Is vermakelijk te spreken
Van zijn droeffenis,
Als, bedroeftheydts stof geweken,
Vreugd' in plaetze is.
De mensch, dien, t'wijl hy wandert,
Het dool-padt valt heel zuur,
Gedenckt, als 't na verandert,
Met vreugd zijn avontuur.
3. Langh had ick vergeefs geloopen
In mijn onverstandt;
'k Hoopten daer niet was te hoopen;
'k Zocht daer ick niet vandt:
Op snood' en aerdsche dingen
Had ick mijn hert gezet;
Door lust tot vryheydt, gingen
De zinnen recht na 't net.
4. Moest ick het beminde derven;
't Hert en had geen rust:
| |
[pagina 18]
| |
Kond' ick het somtijdts verwerven;
't Stopten geenen lust.
't Verstandt, dat ramp zou' schutten,
En wist niet hoe het zou':
Het hert, dat heyl wou'nutten,
En wist niet wat het wou'.
5. Mijn gedachten liet ick weyden,
Weyden, wijdt en breydt:
't Een dingh was van 't aer verscheyden,
Doch t'saem ydelheydt.
'k Zocht waer ick zoecken konde,
Doch op een dool-kompas:
'tWordt niet op Aerdt gevonden
Dat nooyt op Aerdt en was.
6. Godt, die goet is, liet de stralen
Van zijn Heyligh Woordt
Op mijn hert van verre dalen;
't Licht sloegh ylinghs voort;
't Hert, uyt den stof geheven,
Zagh (doch door schemeringh)
Een wegh die na een leven
Dat beter was, toe-toegingh.
7. 't Goet was schoon dat zich vertoonden;
En, hoe 't naerder quam,
Hoe 't in d'oogen noch meer schoonden
En 't hert tot zich nam;
De Liefd' begon t'ontvuncken;
Door lust van 't Heyl hier naer,
Liet zich het hert beduncken
Geen wegh en was te zwaer:
|
|