De kleine Grandisson of De gehoorzaame zoon

XLVII. Brief.
Willem aan zyne Moeder. Den 5 September.

Oordeel van den goeden aard van Emilia Mama!

Zy had gister eene onvoorzichtigheid, die haar niet weinig leed deed. Zy was in de eetzaal met Eduard, alwaar zy zich beurt om beurt vermaakten met speelen op het Clavecimbel. 'Er staat in dat vertrek een kas met fraai Porcelein: Emilia had de nieuwsgierigheid om een Beeldje, dat 'er in stond, te willen bekyken: zy nam het in de hand; maar Eduard, die de wyste wilde schynen, waarschouwde haar van het weg te zetten, zeggende dat haare Mama kwam.

[p. 22]

De arme Emilia stelde het schielyk op zyne plaats achter een stapeltje theegoed; doch, door het haastig te rug haalen van haare hand, liet zy by ongeluk een van de kopjes vallen. Het was in stukken: zy beefde van ontsteltenis, wel weetende dat het een kopje van groote waarde was, en dat haare Mama het zeer hoog schatte. Eduard vloog op van het Clavecimbel; zie hier het gesprek, dat zy hadden.

Eduard.

Zoo! Dat ziet 'er wel uit! ik wilde niet gaarne in uwe plaats weezen.

Emilia.

Och! myn lieve Broeder, bekyf my niet: ik ben 'er zoo bedroeft over; geef my liever raad.

Eduard.

Ik weet geen raad; al zocht gy overal, gy zoud zulk een kopje niet vinden.

Emilia.

Dat geloof ik wel.

Eduard.

Gy moest van de kas gebleeven hebben. Wat deed gy aan het Porcelein te raaken.

[p. 23]

Emilia.

Dat is waar; ik hebbe kwalyk gedaan.

Eduard.

Gy zyt al te nieuwsgierig.

Emilia.

Ik zal nooit weer nieuwsgierig weezen, dat verzeker ik u: ik zie dat het kwaad is.

Eduard

Het stelsel theegoed, daar Mama zoo veel van houd, is al vast geschonden.

Emilia.

Ik wilde wel alles geeven, dat het niet gebeurt waare.

Eduard.

Dat kan wat helpen!

Emilia.

Gy maakt my bedroeft; zoo doet Karel niet.

Eduard.

Nu, hoor! schrei niet; ik zal u zeggen wat gy doen moet: niemant heeft het gehoort: wy zullen de stukken opraapen en leggen ze by elkander in de kas: Mama zal het ten eersten niet zien, en dan moet gy morgen maar zeggen, dat gy iets hoort vallen in de Porcelein kas, dan zal Mama 'er naar gaan kyken, en denken, dat het kopje van zelve is afgevallen.

[p. 24]

Emilia.

Neen, Eduard! dat doe ik niet, dat zou een slechte draai weezen, en vry wat ondeugener als het breeken zelf.

Eduard.

Wat zult gy dan doen? gy zult straf krygen.

Emilia.

Liever straf krygen, als zoo leelyk te jokken. - Hoor ik gaa naar die goede Mama, ik gaa haar myne schuld bekennen, en haar om vergiffenis vraagen, en 'k zal wel zorg draagen op een ander tyd niet weder aan het Porcelein te raaken.

Emilia ging hier op naar de deur, wanneer juist haare Mama in de Kamer trad. Het arme Meisje beefde, en begon te schreijen; maar hoe zeer was zy verwondert toen de goede Mevrouw Grandisson, die alle haare woorden gehoort had, haar tederlyk in de armen nam. en haar zeer vriendelyk aansprak. Gy zyt een goed Meisje, myne Emilia zeide zy, ik weet niet wat gy gebrooken hebt, maar al waare het het beste stuk, zoo vergeef ik het u, om uwer oprechtheids wille, en om uw berouw; maar gy, Eduard! vervolgde zy, gaa naar uwe Kamer,

[p. 25]

overdenk den les, dien gy van uwe jonger Zuster ontfangen hebt, en wees vry beschaamt over uwe arglistigheid. Ik hebbe gezien hoe weinig staat ik op u kan maaken, en dat ik altoos de goede Emilia gelooven moge.

En waarlyk Mama! Emilia was gelukkig, dat zy den raad van Eduard niet gevolgt had, want dewyl Mevrouw alles had gehoort, zou zy zekerlyk zwaaren straf gekreegen hebben voor de onwaarheid - Vaarwel, myne waarde Mama! ik kusse u eerbiediglyk de hand, en wensche u een goeden nacht.