Dat geloof ik. Hebt ge van de Duitschen veel te lijden gehad.
Iek nie, meneire. De Duuten 'n hen mien gien kwoad gedoan. Moar 'k wa toch blieje os ze weg woaren wè-je.
Dat begrijp ik.
(Gaat in zijn zak, haalt een bankbriefje te voorschijn; tot 2e Journ)
Heb jij soms wat sigaren, de mijne zijn op
(Tweede Journ overhandigt hem vlug een handvol).
Komt-e nie beetse bienen ien mien huuzeke, meneire, N beetse rusten en 'n gloazeke melk drienken.
Merci, vrouwtje. Wel vriendelijk; maar wij hebben een tijd,
(kijkt om)
daar komen onze kameraden al.
(reikt haar het bankje)
Zie dat is voor u en die sigaren zijn voor uw zoon. Zeg hem dat het hollandsche zijn.
(trekt zich achteruit)
O, nee nee, meneire; wa piesde toch. We 'n hèn wie niets te kort.
(aandringend)
Toe toe, neem maar.
(nog meer achteruit)
Nie, meneire, zeker niet, 'k 'n hè iek da nie verdiend.
Voor de spaarpot van uw kleinkinderen dan.
(ontroerd)
Ho, veur de keinderkes. As ge 't gie toch absoluut wilt, meneire. Merci, merci. 'K'n wete woarliek nie hoe da'k joen moe bedanken.
U hoeft mij niets te danken.
(Reikt haar de hand)
Vaarwel vrouwtje. Hoe is uw naam?
bedwingen met moeite een lach.
't Ies eigenliek Coleta, meneire, Coleta Van de Walle, moar de miensen zegge altied Kletsje.
Nou Kletsje. 't Beste, hoor. Veel voorspoed met je zoon en kleinkinderen.
Wel bedankt, meneire, wel duuzen kiers bedankt - 't zal 'n gebed veur ulder lezen.
Nou wat zei ik je. Voel je daar niet 't hechte hart van 't volk?
1e en 2e Journ af naar achtergrond waar een heele groep luchtig pratend langzaam voorbijtrekt: enkele hooge hoeden,
Auteursrechtelijk beschermd