Verzameld werk. Deel 6

12 oktober

Vanavond loeien de grote orkesten in de wilde lucht. De zon is ondergegaan in gloeiende en vlammende kraters van uit elkaar gescheurde en gespatte, donkergrijze wolkenbergen, nu raast de wind en kiettert de regen, terwijl het in de donkere verte griezelig weerlicht en zwaar donderroffelt. Glimlachend komt de molenaar naar mij toe en zegt: ‘'t es de zomer die van de winter schiedt, meniere.’ Toch ziet hij geen dreigend gevaar in die apocalyptische luchten. Hij denkt wel dat de opkomende maan al die sombere woestheid zal verdrijven.

[p. 154]

Negen uur. Mijn molenaar heeft het goed voorspeld. De gouden maan komt in het oosten laag over de bossen op en kijkt mij door haar tuin van wolken aan. Haar rustig-glanzend aangezicht kijkt met een vredevolle glimlach om zich heen en zij schijnt zich niet te storen aan die wilde wedren van wolken, die zich telkens vóór haar lichte hof met een gebaar van hulde en eerbied van haar pad verwijderen, om even verder in 't holdonkere van de lucht, hun verwoede strijd weer voort te zetten.