En over de stil-bloeiende hei fladderen, knippend en wiegend, dofbruine vlinders. Er is niets opmerkelijk-schoons aan die vlinders en toch zie ik ze graag en hun verschijnen ontroert mij vagelijk, om de herinnering uit vorige zomers. Want als zij komen, - dat weet ik - dan is de herfst niet verre meer.
Die dingen zijn eeuwigdurend. Ze gaan en komen, onvermij-
[pagina 111]
[p. 111]
delijk-vast, elk jaar terug. 't Is als met de nachtegalen. Ze zijn er nog wel, maar men hoort ze niet meer. Als schichtige rosbruine propjes zie ik ze onder de lage heesters wegschieten; en nooit, als men 't niet wist, zou men denken, dat dát dezelfde ontroerende vogels zijn, die, nog zo kort geleden, in de schone, stille lentenachten, het ganse bos van hun verliefd gezang deden weergalmen.
Auteursrechtelijk beschermd