Verzameld werk. Deel 6

25 juni

Helaas...! Al dat prachtvertoon van rode en gouden avondzon in grijze wolken was niets anders dan teleurstelling en

[p. 77]

bedrog. De machtige forten en torens en schepen en bergen zijn op hun beurt uit de hemel verdwenen en alles heeft zich opgelost en is versmolten in één afschuwelijke, eentonige, ijskoude regen. De hopeloosheid grijnst je tegen uit de effen-dikgrijze waterlucht. Ramen dicht, gordijnen dicht, alles dicht om de narigheid maar niet te zien!

Wat zijn ze lang, die winterdagen in het schoonste van de zomerweelde!

't Zijn dagen om vertellinkjes te doen en de oude herinneringen op te diepen.

Vertellinkjes! Wat zal ik wel vertellen? Om 't even wat. Hetgeen 't geheugen en de fantasie mij ingeven.

De fantasie brengt mij een Amerikaanse herinnering in het geheugen: een bezoek aan Washington, enkele jaren geleden.

Ik woonde te New York en wie te New York woont, komt er vanzelf wel eens toe ook Washington te bezoeken.

Je neemt dus de luxe-Pennsylvania-trein, of de luxe-Baltimore-and-Ohio-trein en laat je heerlijk zacht en snel, in een luxe-fauteuil uitgestrekt, naar de hoofdstad meewiegen.

Vlak buiten 't station, in Washington, staat daar een reuzen-auto-omnibus te wachten. Met dat bruisend monsterding laat je je, evenals veel anderen, meevoeren, om de merkwaardigheden van de stad te bekijken.

Naast de chauffeur zit een kerel met gegalonneerde pet en formidabel-lange, koperen spreekbuis. Vandaar uit, 't gedender van de motor overstemmend, brult hij je zijn uitleggingen toe.

De auto stopt vóór een wansmakelijk paleishuis, omgeven door een tuin, en de kerel buldert doorr zijn spreekbuis:

- Clark, miljardair!

Enkele passagiers, niet dadelijk of niet duidelijk begrijpend, wat de man bedoelt, kijken hem ondervragend aan.

- Claaaaark! herhaalt hij als 't ware nijdig; - Claaaaark! miljardair!

Voort schokt het ding, een tweede poen-paleis komt in het zicht:

- Rockefeller, miljardair!

Een derde:

- A.W.C. Johnson, miljardair!

[p. 78]

Een vierde:

- Fred. A. Johnson, junior, miljardair!

Eventjes haalt de man er een aardigheidje bij te pas:

- Ladies and gentlemen, there lives the president of the Steel Trust: not s.t.e.a.l. ... but s.t.e.e.l.

De man glimlacht om zijn eigen leukheid en ook de passagiers glimlachen en grinniken.

Zo gaat het voort, van poen-paleis tot poen-paleis. Wordt het af en toe beneden miljardair, dan brult de kerel je toch maar 't getal miljoenen toe, om je een idee te geven:

- Harrison, fifty millions;

- Woodland, forty millions!

- Jefferson, twenty five millions!

Dat duurt zo voort 'n uur, of anderhalf uur, een kort oponthoud bij Capitol en White House inbegrepen. Dan word je naar de trein teruggebracht.

Je bent klaar. Je hebt de merkwaardigheden van Washington gezien.