Verzameld werk. Deel 6

28 maart

't Soort weer dat we vandaag hebben, herinnert mij een lang geleden, nogal flauwe grap. 't Gebeurde daar ergens in Vlaanderen, op mijn geboortedorp. Twee zondagen na elkaar had de processie niet kunnen uitgaan, omdat het regende. Die tweede zondag kondigde meneer de pastoor vanuit de preekstoel af: ‘beminde parochianen, de processie zal zondag aanstaande uitgaan, als het weer is.’

De zondag kwam, en de processie ging niet uit. Dat was ook zeer begrijpelijk, want het stortregende. Had meneer de pastoor nu maar gezegd: ‘de processie zal uitgaan als het mooi weer is’, of ‘als het geen slecht weer is’; doch hij had alleen

[p. 8]

gezegd: als het ‘weer’ is; en nu de processie niet uitging was het dus helemaal geen weer, en dáárom moesten de boeren van mijn dorpje heel die dag hartelijk lachen.

Wat ik echter geen weer noem, is niet wat meneer de pastoor ‘geen’ weer noemde. Voor mij is ‘geen’ weer dat grijze, doffe, stille, neutrale, zoals we 't vandaag hebben. Er is niets: geen licht, geen kleur, geen leven. Het weer slaapt, zou men kunnen zeggen. En de mens voelt zich als 't weer: hij heeft zin om zijn ogen half te sluiten en saai te zitten soezen.