Verzameld werk. Deel 3

[p. 751]

XXIV

Reeds half april, zodra de mosselvangst opnieuw was aangevangen, spande Tieste, alle papieren in regel, zijn hondekar weer in en reed ermee naar de grens. Bij De Warande stond Stantsjen, die hem heimelijk tot zich wenkte:

- Oppassen, zulle! D'r es verandering aan de grens! waarschuwde Stantsje.

- Joa, hoe zue datte? vroeg Tieste.

- Ne nieuwen officier en ne nieuwe verificateur! zei Stantsje.

- Virkens? vroeg Tieste.

- Den officier niet, moar wel de verificateur. En fraulein Adele es uek wig! D'r es nou 'n ander: 'n vuil, dik wijf!

Dat waren geen beste berichten. Tieste zou op zijn hoede zijn.

Zij kwamen aan de grens. Dadelijk kwam de verificateur op hen afgevlogen en krees met schelle hoofdstem:

- Wat komen jullie hier doen?

Met bevende vingers haalde Tieste de papieren te voorschijn en liet die zien.

- Hier binnen! beval kortaf de kerel naar het douanekantoor wijzend.

- 't Es 'n recht virken! fluisterde Zulmatje ontdaan. Maar zij bekwam toch even, toen zij Kurt en Heinrich terugzag, die de schouders ophaalden en haar geruststellend toelachten. Binnen in het kantoor zat de officier achter een brede tafel beladen met papieren. Hij had een klein, donker snorretje en vriendelijke ogen.

- 'n Gnädige Frau! fluisterde Zulmatje.

Het bleek inderdaad een buitengewoon ‘gnädige Frau’ te zijn. Het bleek, dat hij een oude schoolmakker en vriend was van de dokter. Tieste en Zulma troffen het bijzonder. Beter kon het niet. Hij zei enkele kortklinkende woorden tot de

[p. 752]

stugge verificateur, die dadelijk de hakken bij elkaar sloeg en de formaliteiten voor Tieste en Zulmatje zo eenvoudig mogelijk maakte. De officier gelastte hen met veel groeten voor zijn vriend de dokter en glimlachte met vriendelijk welgevallen naar het mooie Zulmatje. Zij mochten gaan.

Over de grens, langs de polderweg, ontwaarden zij al spoedig meneer Gontran met zijn hondje. Hij straalde van blijdschap hen terug te zien. Hij vleide Zulmatje, dat zij zo knap en groot geworden was in die enkele maanden en hijzelf was overborrelend van geluk en blijdschap en wees met brede glimlach naar zijn knoopsgat, waar nu een tweede decoratie-lint in schitterde.

- Proficiat, menier Gontran! Wa zal menier Aamidé kontent en hueveirdig op ou zijn! feliciteerde zij.

Maar toen hij heimelijk aan Tieste het gewone stropijpje en het bankbriefje van honderd frank poogde te overhandigen, wees Tieste het met beslistheid af.

- D'r zijn nieuwe mannen aan de grens; 'k moe iest zien wat dat er achter zit! zei Tieste.

Meneer Gontran was diep teleurgesteld. 't Was juist zo dringend nodig, zei hij.

Maar Tieste hield vol. Neen; nu niet; de volgende week... misschien!

Hij had het anders toch best kunnen wagen.

Toen zij terug aan de grens kwamen, had de verificateur nog wel zijn zelfde zuur en nors gezicht, maar hij maakte het hun niet bijzonder lastig. Opnieuw haalden Kurt en Heinrich glimlachend en geruststellend de schouders op en zeiden, terwijl zij de mosselen weer hielpen inladen:

- Hij is zo kwaad niet als hij zich wel voordoet, maar 't is 'n mens, die niet kan lachen.