Verzameld werk. Deel 2

[p. 523]

X

Eens, op een morgen, kwam Odon naar haar toe en vroeg, met zijn gewone uitdrukking van zeurige verveling op 't gezicht:

- Mama, waarom heb ik toch geen vast zakgeld? Alle jongens van mijn leeftijd krijgen dat immers.

- Zakgeld! zei mevrouw verwonderd en gans onverwacht verrast; wel, kind, daar is, denk ik, geen bezwaar tegen. Je hebt er nog nooit naar gevraagd. Ik zal er met papa eens over spreken. Wat wou je ermee doen?

- Dat weet ik niet, zanikte Odon op een gesarde toon. - 't Een of 't ander, waar ik zin in krijg, zoals anderen doen.

- Goed, zei mevrouw, en zij ging naar haar man toe.

Diezelfde middag stopte zij Odon een vijffrankstuk in de hand en beloofde hem dat hij er zo elke week een krijgen zou.

- Maar je moet het daarom niet klakkeloos verspillen, voegde zij er moederlijk vermanend aan toe. - Spaar het liever, tot je een sommetje bij elkaar hebt, om er dan iets aardigs voor te kopen.

Zonder veel gepraat noch dank verborg Odon het stuk in zijn zak en ging buiten slenteren. Toch was hij opgewekter dan gewoonlijk: 't cadeau scheen hem plezier te doen.

Toen hij zo enkele malen zijn weekgeld gekregen had, zei hij aan zijn moeder dat hij eens naar de stad wou gaan.

- Wil je iets gaan kopen? vroeg zij zacht.

- Misschien, antwoordde hij ontwijkend.

- Heb je 'n idee?

- God, mama, ik weet het heus niet, hoe kan ik dat vooruit zo zeggen! riep hij, dadelijk ongeduldig en onaangenaam. Mevrouw Dudemaine zuchtte, maar drong niet verder aan. Aan Médard werd bevel gegeven met Odon naar de stad te

[p. 524]

rijden, en daar het weer niet zo helemaal te vertrouwen was, zou hij de oude birouchette nemen.

Even vóór de avond kwamen zij terug. Mevrouw Dudemaine, die al uren in de veranda te wachten zat, verademde toen zij eindelijk de ouderwetse sukkelkoets de oprijlaan zag binnenrijden, en trad hem met haar vriendelijkste glimlach verwelkomend tegemoet:

- Heb je iets gevonden, kind? Heb je je geamuseerd?

- Neen, mama, niets, ik heb zo maar wat rondgekeken, antwoordde hij, loom en onverschillig uit het rijtuig stappend.

- Niets! helemaal niets naar je zin? herhaalde zij teleurgesteld.

- Neen, niets, en daarbij heb ik honger. Kunnen we gauw eten?

- Elk ogenblik, denk ik; de eerste bel is al gegaan.

Van terzijde keek mevrouw hem even aan. Niets bijzonders was aan hem te merken; 't was of hij helemaal niet weg was geweest. Zij wou hem nog het een en 't ander vragen, doch deed het niet, door zij wist niet welke instinctieve vrees of schuchterheid teruggehouden.

Futloos liep hij naar boven, om zijn handen te wassen en zich wat op te knappen. Nathalie, de oude keukenmeid, die hem had zien komen, ging buiten, om de achterhoek van het kasteel, alwaar zij lang en luid de tweede etensbel deed galmen...