Verzameld werk. Deel 2

[p. 413]

XVII

Hij was met zijn auto naar de stad gereden en had de nodige leerboekjes meegebracht. Zij zaten in zijn werkkamer en hij leerde haar Frans. Maar 't ging nogal verward, niet makkelijk, eigenlijk veel véél moeilijker dan hij wel gedacht had. Hij kende de methode niet en voelde, instinctmatig, dat hij nutteloos expliceerde, dat het anders en eenvoudiger kon. Het vermoeide haar, en ook hem, en zij schoten niet op. Voortdurend werd zij trouwens afgeleid, nu eens met gespannen aandacht luisterend naar gerinkel van kastrollen in de keuken; dan weer tersluiks door 't venster kijkend, naar de kippen en konijnen, die, 's ochtends door vader gebracht, in een met rasterwerk afgesloten ruimte op het grasveld liepen. Het was daar een rumoerig heen en weer gehuppel; de beesten waren vreemd en gejaagd; af en toe ging er onder schril gekakel een klapwiekend gefladder op en men zag de grijze ruggen van de konijnen in bliksemsnelle drom over het gras scheren; en onuitstaanbaar schetterend kraaide elk ogenblik de haan, als om opzettelijk nog meer de boel in de war te brengen.

Meneer Vitàl lei er eindelijk de moed bij neer.

- Weet-e watte, zei hij; - we zillen 't anders doen. 'k Zal ou drei doagen in de weke Fransche lesse loate geven van d'ouë schoolmiestesse.

- C'est ça, dà zal beter zijn, die es da mier geweune! riep Eleken, met een zucht van verlichting opstaand. Zij sloeg haar armen om zijn hals, gaf hem een vlugge zoen, liep naar de keuken en van daar naar buiten, op 't grasveld, bij haar woelbende van kippen en konijnen.

- C'est une enfant, glimlachte meneer Vitàl, in zichzelf vertederd haar door 't venster nastarend.

Hij keek op zijn horloge. Elf uur. Nu hij toch niets meer

[p. 414]

te doen had, zou hij wel eens tot aan d' Ope van Vrede of het Huis van Commercie gaan. Hij was reeds vijf dagen van de reis terug en had nog niemand van zijn vroegere kameraden gezien. Zij zouden 't hem wel kwalijk kunnen nemen. Trouwens, 't was volop in de jachttijd; zij hadden weer hun gezamenlijke tochten te regelen.

Hij klopte op het venster. Eleken, reeds in druk gedoe bij 't rasterwerk met de noodhulp en 't chauffeurtje, keek haastig om.

- 'k Goa ne kier uit! riep hij. - 'k Zal tegen ten halver ien were thuis zijn om te dineren!

- Goed, goed! knikte zij, alweer volop in haar bedrijvigheid met de kippen en konijnen.

Hij glimlachte, begrijpend dat zij hem nu ook liever kwijt was, zette zijn hoed op en ging.

Het deed hem niets vreemd aan weer in zijn dorp en op de straat te zijn. Alles was net eender gebleven zoals hij 't kende; het leek hem wel of hij er nog geen dag was uit geweest. De mensen, die hij ontmoette, groetten heel beleefd en vriendelijk; en alleen hier en daar een gezicht achter half weggeschoven gordijntjes keek hem even met gretige nieuwsgierigheid na. De opschudding, door zijn huwelijk teweeggebracht, was nu geluwd, het was een eenmaal aangenomen toestand, de mensen waren er al aan gewend, zoals hij zelf reeds gans gewend en heel tevreden en gelukkig was in 't huwelijk met Eleken. Ook in het Huis van Commercie en daarna in 't Klein Congres, in Den Dubbelen Arend en in d'Ope van Vrede, die hij om de beurt bezocht, trof hem het gewoon, natuurlijk en blij-vriendelijk onthaal van al die heren. Allen waren blijkbaar tevreden hem terug te zien, zij vroegen hem ernstig, zonder een zweem van schimp, of het goed ging met ‘medàm’ en of hij een aangename ‘speelreis’ gemaakt had. En dadelijk daarop praatten zij over de jacht en begonnen alvast de vele, gezamenlijke tochten te bespreken, waarvoor zij op zijn terugkomst gewacht hadden.

Hun ongedwongen, gewoon-vriendelijk onthaal deed meneer Vitàl echt aangenaam aan. Want hij was wel even bang geweest voor een of andere bedekte toespeling of schimp-

[p. 415]

scheut, voor een of ander blijk van geringschatting of minachting. Dat ze daar niet aan dachten en nog steeds met hem omgingen als vroeger stemde hem dubbel vriendelijk en dankbaar, terwijl het hem in eigen achting ophield, en hij besloot hen voortaan niet meer links te laten liggen, maar integendeel trouwer dan vroeger hun gezelschap te zoeken. Vrolijk gestemd en zelfs een ietsje warm van de borreltjes, kwam hij tegen etenstijd thuis. Maar groot was zijn verbazing nog niet eens de tafel in de eetkamer gedekt te vinden. Wat betekende dát nu! En 't hele huis was zo stil en leeg alsof er geen mens in leefde. Maar langs achter daarentegen klonk verward rumoer; en toen hij door de gangdeur in de tuin kwam, stond hij niet weinig onthutst hen daar nog steeds met hun drieën: Eleken, de noodhulp en Louitje, midden in de heen en weer hollende en vliegende kippen en konijnen te vinden. Eleken had andere kleren aangetrokken; zij liep nu in een slonsig werkpak, als een meid, en haar gezicht was vuurrood van de inspanning, terwijl haar half losgevlogen haren in klamme, verwarde klissen en krullen op haar zweet-bepareld voorhoofd plakten. Zij rende met de dikke meid midden in 't omrasterd veldje, telkens struikelend over de wild onder haar voeten opstuivende konijnen; en één voor één, met grote moeite, pikten zij de kippen op, die schril kakelend en schreeuwend door 't chauffeurtje weggedragen werden.

- 't En goa niet! hijgde zij, toen ze meneer Vitàl zag; - ze vechten; we moên ze were schiën en we 'n keunen die sloeber van dien hoane nie krijgen!

- Moar, Eleken, hoe es 't toch meuglijk, riep hij misnoegd. - 't Es koart veur den ien en de toafel 'n es nog nie gedekt!

- Och Hier, es 't al zèù loate, schrikte zij. - Toe, Nathelie, leupt al gauwe noar ou keuken en schept de soep uit; 'k zal ik te binst de toafel dekken!

- Wacht, medàm, 'k hè hem! gilde de meid.

De haan was plotseling meer dan manshoogte opgevlogen en zo greep de meid hem in de lucht bij een van zijn vleugels, terwijl het beest, als dol, onder uitzinnig alarmgekrijs, met de andere, vrijgebleven vleugel sloeg en klapperde.

[p. 416]

- Kiiii! Kiiii! Kiiii! Kiiiii! ging het aanhoudend. Maar de meid liet niet meer los; ze sloeg haar dikke, rooie handen om de beide vleugels, sprong over 't rasterwerk en gooide de haan in de remise, bij de andere, gevangen kippen. De konijnen zwierden nog eens in een laatste wilde ronde om het nu schoongeveegde veldje; en zodra hij bij zijn kippen was staakte de haan het schreeuwen, maar klapwiekte hartstochtelijk en kraaide oorverscheurend, twee, drie maal na elkaar, als in woeste uitdaging.

- Toe nou, toe nou, toe nou, pruttelde meneer Vitàl ongeduldig en geprikkeld.

Eleken holde naar binnen; en zonder de tijd te nemen zich te wassen of te kammen, begon zij hijgend de tafel te dekken. Borden, messen, vorken, lepels, glazen, 't werd alles overhaastig en op goed geluk af neergegooid; en met zweetstralend, opgeblazen, rood gezicht bracht de meid de dampende soepkom binnen.

- Gien servetten, bromde meneer Vitàl.

Eleken vloog op, haalde de servetten uit een la, nam plaats aan tafel.

- Goa was toch te minsten ou handen! zei hij wanhopig. Zij sprong weer op, naar de keuken toe, terwijl hij de soepborden vulde.

- Ge 'n meug nie kwoad zijn, 't zal nie mier gebeuren, fleemde zij, na een ogenblik, terugkomend. Zij had haar haren wat opgestreken, haar handen fris gewassen, haar japon wat op orde gebracht en zij kwam hem een zoen geven.

Daar was zijn kwaad humeur niet tegen bestand. Hij glimlachte, trok haar op zijn knie en zoende haar terug.

- Nie mier doen, zille, knorde hij nog even. - Altijd alles op zijnen tijd en surtout proper blijven.

Zij beloofde 't hem nog eens: 't zou niet meer gebeuren. 't Was de schuld van die haan, dat onhandelbaar beest. Die had alles in de war gebracht, de konijnen in hun rug gepikt en zijn kippen dol gemaakt.

- Dien hoan es zot! glimlachte hij. - Heurt hem were kroaien, die laweitmoaker!

- Al d' hoans zijn zot; en tóch zien d' hinnen ulder geiren! schaterde zij. En zij kwam hem weer een zoen geven...