Geluw Meuleken bleef even roerloos, als met schrik geslagen, op de drempel van het achterhuis, waarin zij op een wenk van Rozeke verdween.
- Hoe goat 't hier? vroeg hij eindelijk, eensklaps, als met een kracht van herleving zijn grote, holle ogen tot haar opslaand.
- O, goed, alles heel héél goed, haastte zij zich te antwoorden; - de stal, de kinders, 't veuleken, alles heel héél goed. Hij schudde het hoofd en weer staarde zijn blik, als schrikverwilderd, vóór zich uit.
'k 'n Kòst het ginter nie mier uithouen; 'k 'n kòst nie mier, 'k zoe d'r van verdriet gestorve zijn, hijgde hij.
- Woarom?... was 't nie goe mier van 't eten meschien?... of kost ge tegen de lucht nie mier? vroeg ze bedeesd. - Wilte nou al gauw iets eten? riep ze eensklaps levendig.
Hij schudde 't hoofd, gaf eerst geen antwoord.
'k 'n Kòst nie mier, 'k 'n kost nie mier! 't Was alles goed, moar 'k moest hier were thuis zijn, zuchtte hij eindelijk.
- 't Es te verre... 't es te vremde... Mevreiwe zal kwoad zijn, moar 'k 'n kan 't nie helpen... 'k gijnge ginter deud,... 'k moest were thuis zijn.
Zij kreunde, droef hoofdschuddend, wanhopig van verslagenheid en smart. Maar zij spande bovenmenselijk haar krachten in om het hem niet te laten merken, zij zei hem dat hij welkom was, dat zij zo gelukkig was hem weer te zien en dat zij wel alles met de jonge barones zou effenpraten. En teer-bezorgd, vroeg zij hem nog eens met nadruk wat hij nu eten of drinken wilde.
- 'k 'n Hè gienen honger; anders nie of 'n glas woarme melk, zei hij.
Zij vloog naar 't achterhuis, beval het Geluw Meuleken spoedig melk te warmen.
'k Ben blije, 'k ben toch zeu blije da 'k were thuis ben, zuchtte hij, strelend haar hand nemend.
- 'k Ben euk zeu blije, antwoordde zij ontroerd.
Hij dronk zijn melk met smaak en een weke glimlach gleed, vaag als een schim, over zijn bleke lippen, terwijl zijn glazigdoffe ogen eventjes weer opleefden.
- En de kinders stellen 't goed, e-woar? zei hij. - 'k Ben