Verzameld werk. Deel 2

[p. 213]

XXVIII

Die brief bracht Rozeke in zwaarmoedige stemming. Zij voelde dat hij ginder heimwee begon te krijgen en dat het zou moeite kosten om er hem lang genoeg te houden. Ook door zijn onverwachte mededeling over de baron en die twee onbekende vrouwen in de automobiel werd zij treurig en somber gedrukt. Zij kon haast niet geloven dat hij zoiets durven zou en 't kwam haar trouwens voor als iets onmogelijks dat een man die zo een lieve, mooie vrouw had als de barones, nog naar andere vrouwen om zou zien. En toch!... Zij hoopte maar dat Alfons zich vergiste; het zou afschuwelijk zijn!

Opnieuw was er een week verlopen. Moeder en La waren weg en op het boerderijtje ging alles geregeld zijn gewone gang. Smul was zoveel mogelijk op de akker, ploegend, spittend, mestend, in zover het weer de veldarbeid toeliet; en Vaprijsken, die het anders nu niet druk had, dorste met de vlegel in de schuur, of zwingelde de vlasvoorraad van de vorige zomer af. Halve dagen hoorde men rustig zijn zwingelrad gonzen in het houten afdakje naast 't wagenhok; en wanneer hij er op schoft- en maaltijd uitkwam, verscheen hij van onder tot boven grijsgeel bepluisd en bestoven, zijn klein gezicht leuk-glimlachend, als van een olijk kabouter-sneeuw-ventje, onder de fulpige laag van donsjes en watjes, die als een vermommingspruik zijn haar en baard en wenkbrauwen bedekten. En zij hadden een vertederd genoegen met het lieve veulentje dat zo parmantig opgroeide en reeds, in levenslustige dartelsprongen, om de merrie heen wipte en huppelde. De oude Dons kwam ernaar kijken en schudde lachend het hoofd, grappig gillend dat dat dolle ding hem honderd en twintig frank uit de zak gestolen had met enkele maanden te laat op de wereld te komen.

[p. 214]

Dat alles was geluk en voorspoed. Wat Rozeke echter minder beviel was, sinds enkele dagen, de zonderlinge doenwijze van 't Geluw Meuleken. Zij zag er betrokken en bekommerd uit en herhaaldelijk, als Rozeke haar niet in 't oog hield, sloop zij ergens weg in schuur of stal. Rozeke begreep wel dat zij Smul naliep en zij trachtte 't te dwarsbomen zonder evenwel openlijk en flink te durven optreden, bang als ze was dat, én Smul, én 't Geluw Meuleken haar plotseling in de steek konden laten terwijl zij niet weten zou door wie hen op dat ogenblik te vervangen; want - en dit beschouwde zij, in de gegeven omstandigheden, wél als ongeluk en tegenspoed: tot haar schrik had ze ontdekt dat ze voor de derde maal zwanger was! - Alfons vermoedde er wel iets van, doch was nog in 't onzekere toen hij vertrok, en om hem niet te kwellen had zij er ook niets over geschreven; maar aan haar moeder had ze 't toevertrouwd en deze was scherp uitgevaren, schreeuwend dat 't 'n stommigheid en 'n schande, 'n wraakroepende uittarting van onze lieve Heer was. Maar 't wás nu eenmaal zo; daar zat zij er weer mee, een zware last te meer bij al haar andere zware lasten: en meer dan ooit was het dringend noodzakelijk dat zij de vrede om zich heen zou bewaren. Daarom durfde zij niet doortastend tegen Smul en 't Geluw Meuleken optreden, maar om hun geknoei zoveel mogelijk te belemmeren, had zij Vaprijsken in de arm genomen; en deze, nog steeds heimelijk op Smul gebeten en jaloers van 't Geluw Meuleken, hielp Rozeke op bedekte wijze, al waar hij maar kon. Zodra hij 't Geluw Meuleken ergens in de schemering om schuur of stal zag draaien, hield hij even met dorsen of met zwingelen op; en Rozeke die de kadansslag van de vlegel of het snorren van de zwingel niet meer hoorde, wist dadelijk wat het te betekenen had. Zij kwam onmiddellijk naar buiten en riep, onder 't een of ander voorwendsel, het Geluw Meuleken bij de kinderen of in huis terug. Zo slaagde zij erin menig heimelijk geknoei te verhinderen en Vaprijsken lachte wraakgenietend in zijn gele baard, terwijl Smul woeste ogen zette, zonder evenwel openlijk zijn toorn te durven laten uitbarsten.