Tantes

[p. 107]

IX.

Zoo kwam de lente en de zomer. Het leven ging zijn gang, in stille eentonigheid. Meneer Dufour had zijn gewone renteniers-bezigheden, die niet veel van zijn werkkracht vergden; de meisjes zaten met haar handwerk voor de ramen en gingen tweemaal daags ter kerk; en van het andere, dat hen allen zoozeer ontsteld had, werd niet meer gesproken. Adrienne hield haar geheim in 't diepste van haar ziel verborgen en koesterde toekomstdroomen; en Raymond vertoonde zich niet meer te paard, met de Verstratsjes, onder haar vensters.

Wat hij deed en wat er van hem gewerd, wist zij niet: Hij gehoorzaamde trouw aan haar verlangen.

Tegen het einde van den zomer werd Marie's kind geboren: een zoon! Dat was een heerlijkheid en een geluk; juist wat ze allebei zoo vurig gewenscht hadden! Alles was zoo goed en zoo gemakkelijk gegaan en Max kwam zelf, op zijn fiets, de blijde tijding aanbrengen. Zij waren allen in opgewonden verrukking en vroegen wie peter en meter zou zijn en onder welken naam het kind gedoopt zou worden.

- Ik kwam u vragen als peter, papa, antwoordde Max.

- Da's goed! zei meneer Dufour, die ontroerd was en even droog slikte. En als meter?...

[p. 108]

- Tante Clemence. Ik hoop dat ze zal willen. Ik moet het haar althans aanbieden. Ik rijd er zoo meteen naartoe.

Allen knikten onvoorwaardelijk goedkeurend. Dat was geheel zooals het hoorde. En de naam... de naam?... vroegen zij nieuwsgierig.

Even krabde Max bezorgd in zijn haar en zijn gezicht trok een grimas.

- Wat dat betreft heb ik met Marie eenige moeite gehad, zei hij. Zij wou het absoluut Sylvain heeten, omdat ze dien naam zoo mooi vindt. Ik heb haar eindelijk doen begrijpen dat dat niet kon, dat we 't uit égards voor Tante, haar naam moesten geven. Clement dus, zei Max glimlachend, met als tweeden naam dien van papa: Louis, en als derden naam, om ook Marie tevreden te stellen: Sylvain. Clement Louis Sylvain Dufour, dus. Dat klinkt volstrekt niet onaardig.

Zij waren het allen volkomen daarmee eens. Meneer Dufour, zeer ontroerd, kuchte schor en wreef aan zijn oogen. De meisjes waren een en al opgetogenheid en verteedering en wilden dadelijk moeder en kind gaan zien. Meneer Dufour moest er in toestemmen dat Floorke zonder verwijl den landauwer inspande, terwijl Max in allerijl naar Tantes toe reed.

Tante Clemence was werkelijk zeer verrast en verblijd en stemde dadelijk geestdriftig toe. Haar hard gezicht ontlook in een glimlach die er heelemaal niet bij paste en bijna op een grimas leek. Ook Tante Estelle sloeg haar handen samen van ontroering en zelfs tante Victoire had een zwijgend gegrinnik van goedkeuring. Zij trakteerden Max op een glas port en haalden een kistje sigaren te voor-

[p. 109]

schijn, wat nog nooit gebeurd was. Max wist niet eens dat zij er hadden en manifesteerde verrukt-glimlachend zijn verrassing.

- 't Is voor meneer de Pastoor als hij ons komt bezoeken, antwoordde tante Clemence deftig, bijna plechtig.

Onder het drinken van zijn glaasje port, vroegen zij hem hoe of het nu gesteld was met Adrienne en of ze zich nog eenigszins gelegen liet aan dien meneer daar... ge weet wel,... die... Raymond, van de Carvin.

- O, absoluut niet meer... dat is heelemaal uit en vergeten, verzekerde Max.

- Gelukkig, zei tante Clemence op hooghartigen toon. Tante Estelle vouwde haar handen en keek smachtend: tante Victoire blies even en blikte nijdig van zich af.

Hij kreeg een tweede glaasje port en bij 't vertrekken moest hij enkele sigaren in zijn zak stoppen.

- En met de politiek, hoe is 't daarmee gesteld? vroeg tante Clemence.

- Goed Tante; ik denk wel dat ik in October tot provinciaal raadslid zal gekozen worden.

Tante Clemence knikte ernstig met het hoofd.

- 't Zou wel een groote eer voor de familie zijn, meende zij.

- 't Is ook de weg om wellicht verder te komen, zei hij, gemaakt nederig.

Ernstig-instemmend hoofdknikten zij alle drie.

De doopsplechtigheid in 't kleine stadje, was iets buitengewoons. Alle drie de Tantes waren meegekomen en Tante Clemence hield haar petekind over de doopvont alsof zij 't kind Gods-zelf in haar armen droeg. Tante Estelle

[p. 110]

schreide. Tante Clemence keek haar streng-berispend aan, maar zij kon 't niet helpen: de ontroering overweldigde haar. Tante Victoire hield zich goed. Alleen kreeg zij een soort van afkeergrijns toen 't wicht begon te huilen. Meneer Dufour stond er onhandig bij, niet goed wetend welke houding aan te nemen. De drie nichtjes, zeer onder den indruk, bleven roerloos, met groote oogen, op een afstand.

Bij Max aan huis, was t' een verteederend feestje. Marie was reeds zoo goed hersteld, dat zij, behalve haar familieleden, ook eenige intieme kennissen kon ontvangen en die omringden haar bed, waarin zij zalig lag te glimlachen, met haar kindje naast zich. Het mormel werd bewonderd, er werden gelijkenissen gevonden en af en toe drukte Marie het zacht tegen zich aan en zoende het met een innigheid zooals alleen een moeder kan. Toen stonden de Tantes en de nichtjes daar even bij als vreemden. Toen lag er als 't ware, voor een oogenblik, een afgrond tusschen die jonge moeder en die andere, verdorde vrouwen. En ook de mannen voelden er zich niet op hun plaats, en stonden er een wijl als indringers, bijna als vage schuldigen. De heilige atmosfeer der moederschap heerschte... Alleen de moeder en het kind bestonden, al het andere was maar toeval, bijzaak.

Zij bleven niet te lang; Marie mocht niet vermoeid worden. Max begeleidde hen stilletjes uit de kamer en daar, op een tafeltje, lagen prachtdoozen met dragees en pralines, uit vrijgevige beurs door Tante Clemence voor de bezoeksters geschonken.

Het was een dag van louter vreugde en geluk, vol harmonie en zacht-ontroerde stemming.