Het leven van Rozeke van Dalen

[p. 11]

XIV.

Nu het was uitgemaakt dat de merrie geen veulen verwachtte, werd het wel van belang geacht, dat zij er zoo spoedig mogelijk een zou krijgen. Zoo'n schoon gezond veulentje, het groeide zonder al te groote zorg en moeite naast de moeder op en 't was een aardig sommetje geld, wanneer het zoo als achttienmaander of twee-jaartje op de markt verkocht kon worden.

Er werd over beraadslaagd. Boer Dons en vader Van Dalen met zijn beide zonen vergaderden op een zondag-namiddag bij Alfons en een lange discussie had plaats.

‘Ik geleuve dat de mirrie t'oud es om nog veulen te krijgen,’ meende Miel van Dalen.

Boer Dons maakte zich kwaad:

‘Watte! t' oud! Negen joar! Zij-je nie wijs dan, jongen?’

‘Ge zeg gij wel negen joar, moar ge'n weet gij da meschien zelf op 'n joar of twieë noar niet,’ glimlachte Miel.

[p. 12]

‘Zegt dan liever rechtuit dat 'k zot geworden ben, of da 'k ne leugenoar of nen bedrieger ben!’ toornde de oude boer.

‘Joa moar, boer, ge'n meugt ou nie kwoad moaken; 'k en wil ik nie kontroarie zeggen,’ suste Miel.

Vader Van Dalen en Vaprijsken, die geen verstand hadden van paarden, zaten te luisteren, Vaprijsken leuk glimlachend in zijn gelen baard, vader Van Dalen 't een oog helder-levendig wijd open, als alles ziende en begrijpend, het ander dood en dof, als in suffigen slaap gedommeld. Alfons, zijn pijpje in den mond, aarzelde en twijfelde.

Toen gaf de oude Dons eindelijk een wijzen, practischen raad.

‘Probeer ne kier bij nen anderen hijnkst,’ zei hij. En hij vertelde van een prachtigen hengst, waar Smul juist was naartoe geweest, met een van boer Kneuvels' merrie-paarden. ‘Weet-e wat da ge doet!’ gilde hij: ‘Vroagt an Smul of er hij Fanny euk wil leën, den ieste kier dat ze weere peirdig es!’

‘Nie, loat Smul doarbuiten!’ riep eensklaps kortaf Rozeke, zich onverwachts in het gesprek mengend.

Verwonderd keken allen op.

‘Woarom niet?’ vroeg Alfons.

‘Wel, omdat 't weer al onneudige onkosten zijn; omda ge da toch zelf euk wel keunt doen, gij of Vaprijsken,’ antwoordde zij ietwat wrevelig.

Zij wist het zelve niet waarom ze zoo plotseling opstoof; die naam van Smul had het gedaan. Zij had er eensklaps een hekel aan dat hij nu nog meer

[p. 13]

dan volstrekt noodig was bij hen aan huis zou komen.

‘Vaprijs 'n hé gien verstand van peirden,’ zei Alfons kalm: ‘moar mij es 't goed: 'k wil d'r ikzelf wel noartoe goan, as ik moar 'n wete woar dat 't es.’

‘'t Es bij boer Leyseele, te Vanneloare, de greutsten hynksteboer van vijf en twintig uur in 't ronde,’ antwoordde Dons.

Plotseling flikkerden zijn kleine, ondeugende oogjes en hij schetter-gilde naar Rozeke:

‘Zeg, bezinneke, wille wulder nou ne kier wedden, veur 'n stik van twintig fran, wie dat er nou iest mee eentsje komt, gij of Fanny?’

Rozeke kreeg een kleur als vuur en een vreemde uitdrukking van verbazing, smart en toorn glinsterde vochtig in haar oogen. Zij wist niet wat te antwoorden, zij brabbelde iets onverstaanbaars en verdween eensklaps in de binnenkamer.

‘Hé, wa scheelt er dan?’ verbaasde zich de oude boer.

Alfons glimlachte en schudde sussend zijn hoofd.

't Es azeu, d'r es weer eentsjen op wig bij heur en 't es zeker doardeure da z'n beetse zemelachig es,’ fluisterde hij.

‘Bah zeu!’ riep de oude boer verwonderd uit, terwijl hij zoo wijd mogelijk zijn kleine oogjes opensperde.

Vader Van Dalen lachte:

‘Ze kwieken hier goed, e-woar, boas Dons? da es zeker die vruchtboare grond!....

[p. 14]

‘En da mijn wijf hier pertan¹⁾ nie gedijd 'n hét! Hoe verstoa-je dàtte?’ schetterde de oude.

Zij schaterden en proestten allen met hem mee en ledigden een ‘dreupelken’ op de dubbele voorspoedige gebeurtenis met Fanny en met Rozeke.

1) Pourtant.